Η απόλυτη τιμωρίαΠηγαίνει στην κόλαση και βρίσκει το διάβολο, ο οποίος τον περιμένει καπνίζοντας, σκεπτικός και
φανερά αγχωμένος.
«'Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα με σένα» του λέει ο διάβολος. «Είσαι ο επόμενος στη λίστα μου αλλά είμαστε κλεισμένοι φουλ, δεν υπάρχει άλλος χώρος στην κόλαση. Πρέπει όμως να μείνεις οπωσδήποτε... Οπότε θα σου πω τι θα γίνει» συνεχίζει ο διάβολος.
«Έχω τρείς τύπους εδώ που ήταν κακοί, αλλά όχι τόσο ελεεινοί όσο εσύ στη ζωή σου. Θα αφήσω έναν από αυτούς να φύγει κι εσύ θα πάρεις τη θέση του. Επειδή με βρίσκεις και στις καλές μου, θα αφήσω ΕΣΕΝΑ να αποφασίσεις ποιός
φεύγει για να πάρεις τη θέση του».
Η φάση καλοάρεσε στο Μπους, και δέχτηκε αμέσως.
Ο διάβολος ανοίγει το πρώτο δωμάτιο. Μέσα ήταν ο Νίξον σε μια μεγάλη βαθιά πισίνα με νερό, ο οποίος βουτούσε, κατέβαινε όσο βαθιά μπορούσε, ξαναέβγαινε στην επιφάνεια ίσα ίσα για να πάρει μια αναπνοή και ξανά βουτούσε από την αρχή. Αυτή ήταν η τιμωρία του στην κόλαση.
«΄Οχι, όχι!» Φώναξε ο Μπους. «Από κολύμπι είμαι άσχετος, και επίσης από φυσική κατάσταση εντελώς άχρηστος οπότε αποκλείεται να το αντέχω αυτό το πράμα όλη μέρα...»
Προχωράνε και ο διάβολος ανοίγει το δεύτερο δωμάτιο. Μέσα ήταν ο Τόνι Μπλαίρ, με μια σαραντάκιλη βαριοπούλα ανάμεσα σε μεγάλες ξερές πέτρες. Καταϊδρωμένος κόκκινος και κατάκοπος κοπανούσε σπάζοντας τις πέτρες, οι οποίες ξαναφύτρωναν ασταμάτητα...
«'Όχι καλύτερα.... Έχω αυτό το πρόβλημα με τον ώμο μου και σίγουρα θα υποφέρω αν σπάω πέτρες ασταμάτητα όλη μέρα».
«Πάμε για το τρίτο;»
Ανοίγει ο διάβολος το τρίτο δωμάτιο. Βλέπει μέσα ο Μπους τον Κλίντον, ξαπλωμένο στο πάτωμα χαλαρό με τα χέρια πίσω από το κεφάλι, να διαβάζει εφημερίδα και να ρουφάει το καφεδάκι του. Είχε τα πόδια του ανοιχτά και από πάνω του σκυμμένη ήταν η Μόνικα Λεβίνσκι, η οποία συνέχιζε να κάνει τα δέοντα στον πρώην Αμερικανό πρόεδρο εντελώς ατάραχη και αρκετά παθιασμένα.
Ο Μπους σάστισε από τη χαρά του για λίγο, το χώνεψε και είπε στο διάβολο «Ναι, αυτό μου κάνει. Είμαι σίγουρος ότι θα τα πάω μια χαρά».
Ο διάβολος χαμογέλασε, του έκλεισε το μάτι και φώναξε...
«ΟΚ Μόνικα, αρκετά κορίτσι μου, είσαι ελεύθερη να φύγεις»
