Διάφοροι στοχαστές, από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους μέχρι τους σύγχρονους επιστήμονες της κβαντικής κοσμολογίας και της θεωρίας του αιώνιου πληθωρισμού, έχουν χαρακτηρίσει το χρόνο μια ψευδαίσθηση.
Όπως υποστηρίζουν, η...
διαρκής διαδοχή στιγμών αποτελεί μια επινόηση του εγκεφάλου μας, με άλλα λόγια ό,τι είναι αληθινό ή πραγματικό είναι αληθινό ή πραγματικό αιωνίως και έξω από το χρόνο. Η πεποίθηση ότι η πραγματικότητα εδράζεται σε ένα άχρονο και αληθινό βασίλειο, και όχι σε μια...
διαδοχή γεγονότων όπως την αντιλαμβανόμαστε, μπορεί να υποστηριχτεί από επιστημονικές θεωρίες αλλά ταυτόχρονα αντικατοπτρίζει και ένα μεταφυσικό στερεότυπο. Προσπάθειες που έχουν γίνει έως τώρα να επεκταθεί η κβαντική θεωρία στην κοσμολογία, δηλαδή να συμπεριλάβει ολόκληρο το σύμπαν και όχι μόνο ένα υποσύστημά του, συχνά «σκοντάφτουν» σε εξισώσεις που υποδηλώνουν ότι ο χρόνος απορρέει από μια άχρονη πραγματικότητα.
Αλλά αυτές οι προσπάθειες παρουσιάζουν μια σειρά από προβλήματα, τεχνικής και φιλοσοφικής φύσης, τα οποία συνιστούν μια πρόκληση μεγαλύτερη από τα συνήθη αινίγματα της κβαντικής θεωρίας. Πολλά ευρήματα κατά τη μελέτη της κβαντικής βαρύτητας έχουν δείξει ότι ο χωροχρόνος μας των τεσσάρων διαστάσεων μπορεί να σταθεί μόνο στο πλαίσιο μιας θεωρίας όπου ο χρόνος είναι πραγματικός και αυθύπαρκτος.
Είναι γεγονός πάντως ότι, σε αντίθεση με την αρχαία μεταφυσική παράδοση, ο χρόνος αποτελεί για τον άνθρωπο τη μόνη θεμελιώδη και αυθυπόστατη αντίληψη της πραγματικότητας.
