Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (ΙΙΙ)

Αμφιβολίες – Οι αποδείξεις

Κανείς από όλους όσοι γνώριζαν τον DeSalvo, πίστεψε πως ήταν ο Στραγγαλιστής: η σύζυγος και η οικογένειά του, οι πρώην εργοδότες του, ο δικηγόρος του, ο ψυχίατρος της φυλακής, ακόμη και οι αστυνομικοί, οι οποίοι είχαν γνωρίσει τον Albert από τα αμέτρητα πάρε-δώσε του με την αστυνομία.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν πίστευαν ότι ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος και πολύ καλός οικογενειάρχης, ο οποίος ήταν απλά, ένας αδιόρθωτος μικροκλέφτης.

Η Susan Kelly, στο βιβλίο της «The Boston Stranglers: The Public Conviction of Albert DeSalvo and the True Story of Eleven Shocking Murders», δίνει μια πειστική άποψη για την αθωότητα του DeSalvo. Αναφέρει μια σειρά από λόγους για τους οποίους, τόσο εκείνη όσο και άλλοι, πιστεύουν ακόμη πως ο DeSalvo ήταν αθώος για τους φόνους του Στραγγαλιστή. Ένας από τους ισχυρότερους είναι ότι δεν υπήρξε η παραμικρότερη φυσική απόδειξη που να μπορέσει να τον συνδέσει με τα θύματα ή τους τόπους των εγκλημάτων. Επίσης δεν υπήρξε κανείς αυτόπτης μάρτυρας που να κάνει το ίδιο. Ο Albert είχε μια φυσιογνωμία που εύκολα θυμόταν κανείς, ιδίως λόγω της μεγάλης μύτης του που έμοιαζε με ράμφος.

Ο Στραγγαλιστής (ή οι Στραγγαλιστές, μια και αρκετοί ειδικοί συμφωνούν ότι θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον δύο ή περισσότεροι, διαφορετικοί δολοφόνοι), είχε γίνει αντιληπτός από αρκετούς μάρτυρες. Ένας ήταν ο Keneth Rowe, ο φοιτητής που ζούσε στο διαμέρισμα πάνω από εκείνο της Joann Graff και που μίλησε στον ξένο που έψαχνε το διαμέρισμά της, λίγο πριν εκείνη δολοφονηθεί. Του έδειξαν φωτογραφία του DeSalvo και δεν αναγνώρισε στο πρόσωπό του εκείνον τον άντρα. Ο Jules Vens, ιδιοκτήτης ταβέρνας κοντά στο σπίτι της Graff, δεν αναγνώρισε τον DeSalvo, ως τον άντρα που μπήκε αλαφιασμένος στην ταβέρνα μετά το φόνο της Graff, και που η περιγραφή του ήταν ίδια με εκείνη που έκανε ο Rowe. Η Eileen O'Neil δεν αναγνώρισε τον DeSalvo ως τον άνδρα που είδε στο παράθυρο του μπάνιου της Mary Sullivan, γύρω στην ώρα του θανάτου της. Επίσης η Kelly επισημαίνει «τρεις φρέσκιες γόπες από τσιγάρα Salem βρέθηκαν σε ένα σταχτοδοχείο κοντά στο κρεβάτι της Sullivan. Ούτε αυτή ούτε οι συγκάτοικοί της κάπνιζαν αυτή τη μάρκα. Μια άλλη γόπα από Salem βράθηκε να επιπλέει στην τουαλέτα του διαμερίσματος της Sophie Clark. Ο Albert DeSalvo ΔΕΝ κάπνιζε».

Αμφιβολίες – Οι μάρτυρες

Ακόμα πιο αξιοσημείωτες είναι οι αντιδράσεις δύο πολύ σημαντικών αυτόπτων μαρτύρων, όταν είδαν τον DeSalvo και το δολοφόνο φίλο του George Nassar. Πρόκειται για τις Marcella Lulka, που ζούσε στο ίδιο κτίριο με τη Sophie Clark και τη Gertrude Gruen, παραλίγο θύμα του Στραγγαλιστή.

Η Lulka είδε τον Στραγγαλιστή αρκετά καλά, όταν μίλησε για λίγο μαζί του στην πόρτα του διαμερίσματός της και τον ξεφορτώθηκε εύκολα λέγοντάς του πως ο άντρας της κοιμόταν στο μέσα δωμάτιο. Η Gruen, γλίτωσε παρά τρίχα από τα χέρια του, όταν οι φωνές της κινητοποίησαν κάποιους εργάτες που δούλευαν στη στέγη του σπιτιού και κατέβηκαν να δουν τι συνέβαινε.

Οι αστθνομικοί οδήγησαν τις δύο γυναίκες στην αίθουσα επισκέψεων της φυλακής. Ανακατεύτηκαν με τον κόσμο και έκαναν πως είναι κάποιες που περίμεναν να μιλήσουν με τους δικούς τους. Ο DeSalvo μπήκε στην αίθουσα για να μιλήσει με τον δικηγόρο του. Οι γυναίκες δεν τον αναγνώρισαν. Όταν όμως μπήκε στην αίθουσα ο George Nassar, ταράχτηκαν και οι δύο. Στη συνέχεια είπαν στους αστυνομικούς πως ήταν σχεδόν σίγουρες ότι ήταν ο ίδιος άνδρας με αυτόν που είχαν δει. Η μόνη διαφορά ήταν στο χρώμα των μαλλιών: ο άνδρας που η Lulka είχε μιλήσει και που είχε επιτεθεί στην Gruen ήταν καστανός. Τα μαλλιά του Nassar ήταν μαύρα. Δεν θα μπορούσε να τα είχε βάψει?

Το κίνητρο του DeSalvo για την ομολογία των δολοφονιών ήταν το ίδιο, είτε τις είχε διαπράξει, είτε όχι. Πίστευε πως θα καταδικαζόταν σε ισόβια φυλάκιση για τις επιθέσεις του «Πράσινου Ανθρώπου» και ήθελε να χρησιμοποιήσει την ομολογία των φόνων του Στραγγαλιστή για να εξασφαλίσει χρήματα για την οικογένειά του, χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός ότι, για έναν καυχησιάρη σαν τον DeSalvo, η δημοσιότητα που θα έπαιρνε το γεγονός ήταν καλοδεχούμενη. Ο Dr Robey κατέθεσε ότι ο Albert ήθελε πάρα πολύ να είναι ο Στραγγαλιστής.

Αμφιβολίες – Η ομολογία

Ένα από τα ζητήματα που θέτει η Kelly στο βιβλίο της –με αμφιλεγόμενη επιτυχία είναι η αλήθεια- είναι η ακρίβεια στις μακροσκελείς καταθέσεις του DeSalvo και οι μυριάδες λεπτομέρειες, άλλες από τις οποίες ήταν σωστές και άλλες όχι. Πως ήταν δυνατόν ο Albert DeSalvo, ένας άνδρας μέσης ή χαμηλότερης από μέσης νοημοσύνης να καταφέρει να απορροφήσει τόσες υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για τα θύματα και τα διαμερίσματά τους, αν δεν ήταν ο Στραγγαλιστής? Οι εξηγήσεις πολλές.

1. Η Kelly επισημαίνει ότι ο Albert είχε εξαιρετική μνήμη. Ο Dr Robey κατέθεσε πως είχε «απόλυτα, εντελώς, 100% φωτογραφική μνήμη». Δύο από τους δικηγόρους του κατέθεσαν το ίδιο. Ο Robey δοκίμασε με τον εξής τρόπο τη φωτογραφική μνήμη του Albert. Κατά τη διάρκεια μιας σύσκεψης οκτώ περίπου ατόμων, στο νοσοκομείο του Bridgewater, ο Albert μπήκε και βγήκε από την αίθουσα. Την επόμενη μέρα επανέλαβαν το ίδιο, με τη διαφορά ότι όλοι φορούσαν διαφορετικά ρούχα και κάθισαν σε διαφορετικές θέσεις. Ζητήθηκε από τον Albert να θυμηθεί και να περιγράψει τα ρούχα που φορούσαν και την ακριβή θέση που κατείχαν την προηγούμενη μέρα. Το έκανε με απόλυτη ακρίβεια, αν και τους είχε δει μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα.

2. Η συγγραφέας αναφέρει επίσης ότι ο Alber είχε στη διάθεσή του αρκετές πηγές πληροφοριών. Τα σχετικά άρθρα στις εφημερίδες της εποχής ήταν ιδιαίτερα λεπτομερή. Δημοσίευαν πίνακες, φωτογραφίες και κατόψεις των διαμερισμάτων, με όλες τις λεπτομέρειες για το έγκλημα, καθώς και πληροφορίες για τα θύματα: τι φορούσαν, ποια ήταν τα χόμπυ τους, οι δραστηριότητές τους κ.λ.π. Η Kelly γράφει: «ο DeSalvo απομνημόνευσε όλο αυτό το υλικό και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, εκτός από τα σωστά στοιχεία, ανέφερε και κάποια εντελώς ανακριβή που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό».

3. Επίσης υπήρξαν διαρροές από το Γραφείο Έρευνας για το Στραγγαλιστή, το οποίο κατηγορήθηκε για τη χαλαρότητα στην περιφρούρηση των στοιχείων που συνέλεγε, καθώς και από τους ιατροδικαστές, οι οποίοι εφοδίαζαν τον τύπο με λεπτομέρειες για τις αυτοψίες που πραγματοποιούσαν στα θύματα. Η δράση του Albert ως κλέφτη, τον είχε φέρει συχνά σε κάποια από τα κτήρια στα οποία είχε υπάρξει θύμα του Στραγγαλιστή και, έτσι, γνώριζε τη διαμόρφωση των διαμερισμάτων και, σύμφωνα πάντα με την Kelly, είχε επισκεφθεί όλα τα διαμερίσματα μετά τους φόνους.

4. Διάφορες πληροφορίες που έφθαναν στον Albert, ηθελημένα ή αθέλητα, από ανθρώπους που είχαν έντονη αγωνία να κλείσουν την υπόθεση του Στραγγαλιστή, όπως ο John Bottomly, ο οποίος, σύμφωνα με την Kelly «συνεχώς τροφοδοτούσε τον Albert με λεπτομέρειες για τους φόνους όταν εκείνος έδινε την κατάθεσή του, γεγονός που εξηγεί γιατί η μόνη εκδοχή αυτής της κατάθεσης που έφθασε στον τύπο ήταν λογοκριμένη και αλλαγμένη. Η πλήρης εκδοχή ουσιαστικά απαλλάσσει τον DeSalvo».

5. Ενδέχεται κάποιος άλλος να «εκπαίδευσε» τον DeSalvo με τις λεπτομέρειες, πιθανότατα ο πραγματικός ένοχος ή ένας από αυτούς. Υπήρχαν υποψίες ότι το ρόλο του «εκπαιδευτή» μπορεί να έπαιξε ο George Nassar.

6. Τέλος, οι ειδικοί ουδέποτε αντιμετώπισαν τους στραγγαλισμούς ως έργο ενός μόνο ατόμου. Ο τρόπος που έγιναν οι φόνοι δεν ήταν πανομοιότυπος σε όλους και το γκρουπ των θυμάτων ήταν ανομοιογενές. Η Kelly συνοψίζει τις σημαντικότερες από τις διαφορές. «Δεν υπάρχει καμία απολύτως ομοιότητα ανάμεσα στον σχεδόν λεπτεπίλεπτο φόνο της Patricia Bissette, την οποία ο δολοφόνος είχε τακτοποιήσει στο κρεβάτι της και στον φρικτό εκείνο της Mary Sullivan, ο δολοφόνος της οποίας όχι μόνο την είχε εξευτελίσει εμβολίζοντας τον κόλπο της με ένα κοντάρι σκούπας, αλλά είχε γελοιοποιήσει και την ανεύρεση του πτώματός της, στερεώνοντας μιαν ευχετήρια κάρτα στο πόδι της. Η Beverly Samans είχε μαχαιρωθεί αλλά δεν είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Η Joann Graff είχε βιαστεί και στραγγαλιστεί. Η Evelyn Corbin είχε εξαναγκαστεί σε στοματικό σεξ από το δολοφόνο της. Η Jane Sullivan είχε αφεθεί να σαπίσει μπρούμυτα στη μπανιέρα. Η Ida Irga βρέθηκε στο σαλόνι με τα πόδια ανοιχτά και στερεωμένα σε δυο καρέκλες.

Οι κατά συρροή δολοφόνοι συνηθίζουν να επιλέγουν και να προσκολλώνται σε έναν συγκεκριμένο τύπο θύματος. Για παράδειγμα, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης επέλεγε πόρνες, ο Ted Bundy (μια από τις προσεχείς επιλογές του «Εγκλήματος και Τιμωρία»), διάλεγε όμορφες, μακρυμαλλούσες κοπέλες, ο Jeff Dahmer (και γι’ αυτόν θα σας γράψουμε) νεαρά αγόρια κ.λ.π. Τα θύματα του Στραγγαλιστή έχουν μεγάλες διαφορές στην ηλικία και στην εμφάνιση, ακόμα και στη φυλή, γεγονός που, σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν διαγράφει το προφίλ ενός serial killer. Κάποια από τα θύματα ενδέχεται να είχαν τον ίδιο δολοφόνο, όπως οι Ida Irga, Jane Sullivan και Helen Blake.

Και η Mary Mullen? Η ηλικιωμένη γυναίκα που πέθανε από έμφραγμα από το φόβο της? Η Kelly παραδέχεται ότι ίσως αυτή να ήταν το μόνο θύμα του DeSalvo. Μπήκε στο διαμέρισμά της για να κλέψει και η γυναίκα τον είδε μπροστά της και πέθανε από φόβο. Μπορεί ο DeSalvo, που μετέφερε την άτυχη γυναίκα στον καναπέ της και έφυγε χωρίς να κλέψει τίποτα, να είναι ο ίδιος άνθρωπος που μακέλεψε τα κορμιά της Ida Irga και της Jane Syllivan?

Η υπόθεση της Mary Brown δημιούργησε, επίσης, ερωτηματικά. Βιάστηκε, στραγγαλίστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στο Lawrence, στις αρχές του Μάρτη του 1963. Η ομολογία του Albert γι αυτό το φόνο ήταν γενικόλογη και πολλές λεπτομέρειες ήταν λανθασμένες. Ίσως ο Albert είχε ακούσει την εξιστόρηση του φόνου από τον πραγματικό δολοφόνο, έναν άλλο τρόφιμο του Bridgewater. Η Kelly αναφέρει ότι η Mary Brown έμενε στον ίδιο δρόμο με εκείνον τον άντρα που ο George Nassar είχε σκοτώσει το 1948.

Η ετυμηγορία των ενόρκων

Από τη στιγμή που η Κοινοπολιτεία ικανοποιήθηκε με την άποψη ότι ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής, έπρεπε να λυθούν διάφορα ενοχλητικά νομικά προβλήματα, πριν γίνει οποιαδήποτε δίκη. Το μεγαλύτερο όλων ήταν ότι η ομολογία του DeSalvo δεν μπορούσε να γίνει δεκτή ως απόδειξη.

Ο Baily έθεσε το θέμα ως εξής στους Brooke και Bottomly: «Όταν συνάντησα τον Albert, υπήρχαν αρκετά στοιχεία εναντίον του ώστε να μην ξανακυκλοφορήσει ελεύθερος στους δρόμους. Τον βοήθησα να παραδεχτεί ότι έχει διαπράξει πολλαπλούς φόνους, γεγονός που καθιστά σίγουρο τον δια βίου εγκλεισμό του. Αν με διαβεβαιώσετε ότι θα αποφύγουμε την εκτέλεση – δέχομαι την καταδίκη αλλά όχι την εκτέλεση – και θα έχετε ό,τι ζητήσετε. Κατά βάθος γνωρίζω ότι κανείς από τους δυο σας δεν θέλει να τον δει να πεθαίνει. Ζητάω πολλά?»

Ο Brooke συμφώνησε πως ο Bailey δεν ζητούσε πολλά, αλλά ζήτησε λίγο χρόνο να το σκεφτεί. Εκείνη την περίοδο ήταν ένας από τους ισχυρούς υποψήφιους για τη Γερουσία και συμφώνησαν πως θα ήταν λάθος να άρχιζε η δίκη του DeSalvo στη μέση της προεκλογικής περιόδου. Τουλάχιστον ο Bailey θα μπορούσε να πάρει μια γνωμάτευση για το αν ο DeSalvo ήταν διανοητικά ικανός να παραστεί σε δίκη. Τελικά, στις 10 Ιανουαρίου του 1967, ο Albert DeSalvo, οδηγήθηκε σε δίκη για τις επιθέσεις του «Πράσινου Άντρα».

Ο Bailey εξήγησε ότι η τακτική που σκόπευε να ακολουθήσει για να αποδείξει ότι ο DeSalvo δεν ήταν πνευματικά υγιής, ήταν απλή. Θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τους δεκατρείς φόνους του Στραγγαλιστή που ο DeSalvo παραδέχτηκε ως δικούς του για να αποδείξει την έκταση της παράνοιάς του. Για να το επιτύχει αυτό θα προσκόμιζε την κατάθεσή του ως αποδεικτικό στοιχείο. Φυσικά, το όλο θέμα ήταν ασυνήθιστο: θα προσπαθούσε να υπερασπιστεί έναν άντρα ο οποίος κατηγορούνταν για ληστείες και επιθέσεις, αποδεικνύοντας ότι είχε διαπράξει δεκατρείς φόνους!

Ο Donald L.Conn ήταν επικεφαλής της πολιτικής αγωγής και ο Bailey της υπεράσπισης. Ο Conn κάλεσε τέσσερα θύματα του Πράσινου Άντρα με παρόμοιες ιστορίες. Ο DeSalvo είτε είχε παραβιάσει την πόρτα, είτε τις είχε πείσει να του ανοίξουν. Είχε δέσει τις γυναίκες, είχε χαϊδέψει τα στήθη τους, είχε απαιτήσει ή τους είχε κάνει στοματικό έρωτα, αλλά δεν τις είχε βιάσει. Χρησιμοποιούσε μαχαίρι ή ένα ψεύτικο πιστόλι για να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους. Στη συνέχεια έπαιρνε χρήματα ή κοσμήματα και έφευγε. Ο Bailey δεν εξέτασε τους μάρτυρες επειδή σκέφτηκε ότι δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτό.

Κατά την εισαγωγική του ομιλία ο Bailey είπε ότι δεν αμφέβαλε καθόλου πως ο DeSalvo είχε διαπράξει τα αδικήματα όπως περιγράφονταν και πως το μόνο θέμα ήταν κατά πόσον η πολιτική αγωγή μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν παράφρων όταν τα διέπραττε. Για να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του έφερε ειδικούς να καταθέσουν για την σχιζοφρένεια του Albert. Είπαν ότι αν και ο Albert γνώριζε πως αυτά που έκανε ήταν λάθος, εντούτοις δεν μπορούσε να αντισταθεί στην παρόρμηση που τον οδηγούσε στο να τα διαπράττει. Ο Conn διαμαρτυρήθηκε λέγοντας ότι η παραβίαση των κλειδαριών και η χρήση ψεμάτων προκειμένου να του επιτραπεί η είσοδος στα διαμερίσματα, δεν μπορεί να θεωρηθούν ως αποτελέσματα παρόρμησης και ο ψυχίατρος αναγκάστηκε να συμφωνήσει, περιορίζοντας την παρόρμηση στο σεξουαλικό μέρος των επιθέσεων.

Το σώμα των ενόρκων συσκέφθηκε για περίπου τέσσερις ώρες, βρήκε τον DeSalvo ένοχο για όλες τις κατηγορίες και τον καταδίκασε σε ισόβια. Του αρνήθηκαν επίσης την ψυχιατρική βοήθεια που είχε ζητήσει.

Ο Βailey ήταν θυμωμένος: «ο σκοπός μου», είπε, «ήταν να δω τον Στραγγαλιστή κλεισμένο σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου οι γιατροί θα προσπαθούσαν να βρουν τι τον οδήγησε στο να διαπράξει τόσους φόνους. Η κοινωνία στερείται μια μελέτη που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο να καταλάβουμε το μυαλό και άλλων μαζικών δολοφόνων, οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, και ενδέχεται να χτυπήσουν από στιγμή σε στιγμή».

Επίλογος

Ο Albert DeSalvo ήταν έγκλειστος με ισόβια στις κρατικές φυλακές του Walpole, όταν δολοφονήθηκε με μαχαίρι στο αναρρωτήριο, τον Νοέμβριο του 1973. Το βράδυ που προηγήθηκε του θανάτου του, τηλεφώνησε στον Dr Ames Robey και του ζήτησε να συναντηθούν επειγόντως. Ο DeSalvo ήταν τρομοκρατημένος. O Robey του υποσχέθηκε να τον συναντήσει το επόμενο πρωί, αλλά το ίδιο βράδυ ο Albert δολοφονήθηκε.

Εκτός από τον γιατρό Robey, ο Albert είχε ζητήσει και από έναν δημοσιογράφο να παρευρίσκεται στη συνάντηση. Ο Robey είπε ότι επρόκειτο να τους πει ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης και τι ακριβώς είχε συμβεί. Μία εβδομάδα πριν είχε ζητήσει να τον στείλουν στο αναρρωτήριο και να τον φρουρούν. Κάτι συνέβαινε στη φυλακή και ο DeSalvo ένοιωθε πως έπρεπε να μιλήσει γρήγορα. Υπήρχαν κατάδικοι, αλλά και φύλακες, οι οποίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με τον DeSalvo. Και το σίγουρο είναι ότι κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια, είτε επειδή τους ζητήθηκε, είτε επειδή πληρώθηκαν γι αυτό, και άφησαν αφύλαχτες πολλές πόρτες, ώστε ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι του να φτάσουν σ’ αυτόν και να τον σκοτώσουν στο διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ των καθιερωμένων βραδινών και πρωινών ελέγχων.

Οι αρχές πίστευαν πως ο DeSalvo ήταν ανακατεμένος σε δοσοληψία ναρκωτικών μέσα στις φυλακές. Τρεις άνδρες δικάστηκαν, αλλά δύο φορές οι δίκες κατέληξαν σε αδιέξοδο.

Επανεξέταση της υπόθεσης και DNA τεστς

Αν και ο Albert DeSalvo δεν κατηγορήθηκε ποτέ για τους στραγγαλισμούς των 11 γυναικών, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, πολλοί πίστεψαν πως ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, ιδίως μετά την ομολογία του. Δύο άνθρωποι, πολύ κοντά στην υπόθεση, πίστευαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους πως ο Albert ήταν αθώος. Ο ένας ήταν ο αδελφός του, Richard DeSalvo. Ο άλλος ο Casey Sherman, ανηψιός του τελευταίου γνωστού θύματος του Στραγγαλιστή, της Mary Sullivan. Οι δύο άντρες και οι οικογένειές τους είναι πεισμένοι ότι ο Albert DeSalvo δεν σκότωσε τη Mary Sullivan. Εάν έχουν δίκιο, τα ευρήματά τους όχι μόνο θα ανατρέψουν την υπόθεση αλλά θα αμφισβητήσουν ολόκληρη την ιστορία του Στραγγαλιστή της Βοστώνης.

Η ειρωνεία είναι πως αυτό που έπεισε τις δύο οικογένειες πως ο DeSalvo δεν ήταν ο Στραγγαλιστής, ήταν η ηχογραφημένη ομολογία του. Ο Casey Sherman λέει: «η αστυνομία πιστεύει πως ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής, επειδή γνώριζε τόσες λεπτομέρειες, όσες μόνο ο δολοφόνος θα μπορούσε να ξέρει. Όταν, όμως, ακούσαμε την κασέτα με την ομολογία του, αυτό αποδείχτηκε λανθασμένο. Ομολογεί γεγονότα που, απλούστατα, δεν συνέβησαν ποτέ».

Τον Οκτώβριο του 2000, οι δύο οικογένειες συναντήθηκαν για να πραγματοποιήσουν στα λείψανα της Mary Sullivan έλεγχο DNA, μιαν εξέταση που δεν ήταν δυνατή πριν από 37 χρόνια. Έγινε εκταφή και αφαιρέθηκαν τα νύχια από τα δύο χέρια της Mary Sullivan, τα οποία ήταν καλά διατηρημένα αν και υπερβολικά εύθραυστα. Να σημειώσουμε εδώ ότι, μετά το φόνο, το σώμα της Mary παραδόθηκε στους ιατροδικαστές για εξέταση. Όταν τελείωσαν, του έβαλαν συντηρητικά, το έραψαν και το παρέδωσαν στους συγγενείς για την ταφή. Τα συντηρητικά έκαναν τη δουλειά τους και έτσι έγινε δυνατή η «συγκομιδή» των νυχιών.

Τα νύχια στάλθηκαν σε ειδικό εργαστήριο όπου, λόγω της ευθραυστότητάς τους, εξετάστηκαν με ιδιαίτερες μεθόδους, αρκετά πολύπλοκες για να τις περιγράψουμε εδώ. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει την πλήρη έκθεση του εργαστηρίου που πραγματοποίησε τον έλεγχο, ας το ζητήσει να του το στείλω (μόνο στα αγγλικά). Αφού απομονώθηκαν οι διάφοροι εξωγενείς παράγοντες, το εργαστήριο αποφάνθηκε, στις αρχές του 2001, ότι δεν κατέστη δυνατός εντοπισμός άλλου DNA από αυτό της Mary Sullivan στα νύχια της. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στραγγαλίστηκε, πάλεψε να απελευθερωθεί, τραυματίζοντας έτσι τον εαυτό της στην απεγνωσμένη της προσπάθεια. Γι αυτό το λόγο και το DNA των ευρημάτων ήταν το δικό της. Όμως, δεν βρέθηκε ίχνος διαφορετικού DNA που να παραπέμπει στον δολοφόνο της.

Το 2002, έγιναν επαναληπτικές εξετάσεις στο σώμα της Mary Sullivan. Στις τρίχες του εφηβαίου της βρέθηκαν ίχνη σπέρματος. Μετά από εξετάσεις που έγιναν με λήψη αίματος από την οικογένεια του DeSalvo, η οποία δεν είχε αντίρρηση ακόμα και για την εκταφή του πτώματός του, αποδείχτηκε ότι το σπέρμα δεν ήταν του DeSalvo.

Ποιος ήταν ο δολοφόνος της Mary Sullivan, λοιπόν, αν όχι ο Albert? Ο ανιψιός της λέει: «Την εποχή της δολοφονίας της Mary, η αστυνομία είχε έναν ύποπτο. Ο άνδρας αυτός απέτυχε σε δύο τεστ με ανιχνευτή ψεύδους. Σήμερα ζει στη Βόρεια Νέα Αγγλία, χωρίς να έχει περάσει ούτε μια μέρα στη φυλακή. Τον συνάντησα και συνομίλησα μαζί του. Του ζήτησα να κάνει DNA τεστ και αρνήθηκε κατηγορηματικά. Τώρα όλες μας οι προσπάθειες είναι προσανατολισμένες προς αυτή την κατεύθυνση». Ο ιατροδικαστής που πραγματοποίησε τις εξετάσεις DNA στη Mary Sullivan, λέει ότι τα ευρήματα δεν αποδεικνύουν ότι ο DeSalvo δεν ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, σίγουρα όμως δεν ήταν ο άνθρωπος που βίασε και σκοτωσε τη Mary Sullivan.

Καταλήγουμε, επομένως, ότι ο DeSalvo ομολόγησε τους φόνους του Στραγγαλιστή για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Πούλησε την ιστορία του και υπέγραψε μια ταινία και ένα βιβλίο. Ο αδελφός του δήλωσε ότι τα αποτελέσματα των DNA τεστς ήταν πολύ σημαντικά για την οικογένειά του και για τον ίδιο, καθώς απέδειξαν περίτρανα αυτό που για χρόνια υποστήριζε: ότι ο Albert δεν ήταν ο δολοφόνος. Τέλος, ο γιος του Albert, Michael, ευχαρίστησε τους επιστήμονες και τους δικηγόρους που έκαναν τις έρευνες και τα τεστς, λέγοντας ότι η προσπάθειά τους και τα αποτελέσματά της έβαλαν τέλος σε 40 χρόνια ντροπής και πόνου για την οικογένειά τους.

Τα βιβλία και η ταινία

-Το 1966 κυκλοφόρησε το «επίσημο» βιβλίο για τον Στραγγαλιστή της Βοστώνης, αυτό με την έγκριση του DeSalvo. Πρόκειται για το «The Boston Strangler» του Gerold Frank, στο οποίο ο DeSalvo παρουσιάζεται ως ο Στραγγαλιστής, αν και κανείς δεν το πίστευε ιδιαίτερα την εποχή εκείνη.

-Το 1971 κυκλοφόρησε το βιβλίου του F. Lee Bailey «Defense Never Rests», στο οποίο αφιερώνει αρκετές σελίδες στην υπόθεση DeSalvo, όπου και σε αυτό ο Albert θεωρείται ο Στραγγαλιστής.

-Το 1998 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Larry Maneness «Strangler».

Η ταινία «The Boston Strangler» του 1968 βασίζεται στην υπόθεση, αν και δεν διακρίνεται για την ακρίβειά της. Πρωταγωνιστούν ο Tony Curtis και ο Henry Fonda.

Βιβλιογραφία

1. Το σχετικό με τον Albert DeSalvo άρθρο της Crime Library.

2. Susan Kelly: Boston Stranglers; The Wrongful Conviction of Albert Desalvo and the True Story of Eleven Shocking Murders

3. R.E. Cline, N.M. Laurent, D.R. Foran: The fingernails of Mary Sullivan; Developing reliable methods for selectively isolating endogenous and exogenous DNA from evidence.

Τα βίντεο από YouTube

Τα κείμενα είναι από: eglima.blogspot.com

"

ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΟ πραγματικά φορητό Netbook με οθόνη 7” ροζ

με WiFi και Λειτουργικό WINDOWS CE6 Βάρος 650gr

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΣΤΟ INTERNET ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ WIFI SPOTS ΔΩΡΕΑΝ

ΣΥΝΔΕΣΤΕ ΠΟΝΤΙΚΙ, ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ, ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ, ΗΧΕΙΑ, USB STICKS , SD CARDS

Παίξτε μουσική, video και δείτε φωτογραφίες

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ:

Internet Explorer

Microsoft Word Pad

Word Viewer Text Maker

Excel Viewer

Powerpoint Viewer

PDF Viewer

MSN Messenger

YouTube player

Media Player

WinRAR

Skype

PhotoViewer

Recorder

Games

Calculator

Includes MP3, MP4, digital photoframe functions. You can play movie, music and view photos

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:

• Processor Type: ARM 926 AKCHIP
• Processor Clock Speed: 300MHz
• Processor/Manufacturer: VIA
• Processor Model :ARM 926
• RAM/Technology: DRAM
• RAM Installed Size: 128M
• Display Diagonal Size: 7" TFT HD
• Max Resolution: 800x480
• Display Technology: TFT
• Graphics Type: Integrated Graphics

Storage and Expansion

• Hard Drive Type :NAND Fast Flash
• Hard Drive Capacity :2GB
• Hard Drive Spindle Speed :NAND Fast Flash
• PCMCIA Expansion :1x SDCard slot

Input/Output Connectors

• Ports :3x USB 2.0,1x SDCard slot,1×RJ45
• Audio/Video :Integrated Quadraphonic Speakers,1x 1/8" (3.5mm) Headphone/Line-Out,1x 1/8" (3.5mm) Microphone,Input 1x Integrated Microphone

Communications

• Networking/Data Link Protocol :Fast Ethernet,IEEE 802.11b,IEEE 802.11g
• Wireless Connection :Wifi
• Wireless Protocol :802.11 a/b/g

General

• Product Type: Notebook
• Operating System: WinCE English
• Pointing Device: TrackPad
• Battery Type: 1800mAH smart lithium-ion batteries
• Power Device Type: AC, DC can DC can car charger
• Dimensions /W*D*H: 21,5mm x 14,5mm x 3,2mm
• Net Weight: 0.65kg

Περιεχόμενα συσκευασίας:

• Netbook
• Φορτιστής
• Manual

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΕΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ RICARDO ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΟΧΟ ΤΟΥ.