υποστηρίζει η αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του AΠΘ, Θεόπη Παρισάκη, η οποία διερευνά τον μύθο της χαμένης Aτλαντίδας.
Σύμφωνα με την κ. Παρισάκη, η μόνη πληροφόρηση για την Aτλαντίδα προέρχεται από τον Πλάτωνα και δεν επιδέχεται ιστορική τεκμηρίωση, ενώ, εφόσον ανάγεται σε πολύ μακρινό τόπο και χρόνο, κρίνεται αναγκαίο να διαλευκανθεί η γνωσιολογική προφάνεια της ιστορίας της. Aυτό γίνεται με βάση τους χαρακτηρισμούς που δίνει ο Πλάτωνας για την Aτλαντίδα στον πρόλογο του «Tίμαιου» και του «Kριτία» και με αναφορές στο σύνολο του πλατωνικού έργου πάνω στην έννοια της μίμησης και άλλες συναφείς, που αποκτούν για τη διήγηση καίρια σημασία.
Στον πρόλογο του «Tίμαιου», όπου τονίζεται το αληθές της ιστορίας της Aτλαντίδας, ο Σωκράτης ζητεί από τους συνομιλητές του να αναπαραστήσουν την πόλη που περιέγραψαν θεωρητικά σε κίνηση και δράση, εξιστορώντας τους άθλους και τους ανταγωνισμούς της με άλλες πόλεις, ενώ λίγο παρακάτω παρατηρεί ότι είναι πολύ δύσκολο να μιμηθεί κανείς καλά με λέξεις πράγματα που είναι πέραν των εμπειριών του.
Στον ομώνυμο διάλογο, ο Kριτίας επικαλείται την έννοια της μίμησης, δηλώνοντας ότι όσα έχουν λεχθεί από όλους είναι υπόθεση μίμησης και απεικόνισης και παραλληλίζει τον λόγο του με τη ζωγραφική, με την έννοια ότι και τα δύο αποτελούν μιμήσεις – αντίγραφα απλώς ή είδωλα της πραγματικότητας, την οποία απεικονίζουν ή περιγράφουν.
«Aν λάβουμε υπόψη ότι η μίμηση είναι τρεις φορές απομακρυσμένη από την αλήθεια, σύμφωνα με την “Πολιτεία”, η οποία αποτελεί την αφετηρία της συζήτησης στον “Tίμαιο”, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η ιστορία της Aτλαντίδας απέχει πολύ από την αλήθεια, γιατί είναι μίμηση που, ως τέτοια, μοιάζει αληθινή, χωρίς να είναι», δήλωσε η κ. Παρισάκη, προσθέτοντας ότι «η συσχέτιση της ιστορίας της Aτλαντίδας με τη μίμηση μπορεί να συνεπάγεται μεγαλύτερη ή μικρότερη ομοιότητα, όχι όμως, ταύτιση με την αλήθεια».
Σύμφωνα με την κ. Παρισάκη, η μόνη πληροφόρηση για την Aτλαντίδα προέρχεται από τον Πλάτωνα και δεν επιδέχεται ιστορική τεκμηρίωση, ενώ, εφόσον ανάγεται σε πολύ μακρινό τόπο και χρόνο, κρίνεται αναγκαίο να διαλευκανθεί η γνωσιολογική προφάνεια της ιστορίας της. Aυτό γίνεται με βάση τους χαρακτηρισμούς που δίνει ο Πλάτωνας για την Aτλαντίδα στον πρόλογο του «Tίμαιου» και του «Kριτία» και με αναφορές στο σύνολο του πλατωνικού έργου πάνω στην έννοια της μίμησης και άλλες συναφείς, που αποκτούν για τη διήγηση καίρια σημασία.
Στον πρόλογο του «Tίμαιου», όπου τονίζεται το αληθές της ιστορίας της Aτλαντίδας, ο Σωκράτης ζητεί από τους συνομιλητές του να αναπαραστήσουν την πόλη που περιέγραψαν θεωρητικά σε κίνηση και δράση, εξιστορώντας τους άθλους και τους ανταγωνισμούς της με άλλες πόλεις, ενώ λίγο παρακάτω παρατηρεί ότι είναι πολύ δύσκολο να μιμηθεί κανείς καλά με λέξεις πράγματα που είναι πέραν των εμπειριών του.
Στον ομώνυμο διάλογο, ο Kριτίας επικαλείται την έννοια της μίμησης, δηλώνοντας ότι όσα έχουν λεχθεί από όλους είναι υπόθεση μίμησης και απεικόνισης και παραλληλίζει τον λόγο του με τη ζωγραφική, με την έννοια ότι και τα δύο αποτελούν μιμήσεις – αντίγραφα απλώς ή είδωλα της πραγματικότητας, την οποία απεικονίζουν ή περιγράφουν.
«Aν λάβουμε υπόψη ότι η μίμηση είναι τρεις φορές απομακρυσμένη από την αλήθεια, σύμφωνα με την “Πολιτεία”, η οποία αποτελεί την αφετηρία της συζήτησης στον “Tίμαιο”, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η ιστορία της Aτλαντίδας απέχει πολύ από την αλήθεια, γιατί είναι μίμηση που, ως τέτοια, μοιάζει αληθινή, χωρίς να είναι», δήλωσε η κ. Παρισάκη, προσθέτοντας ότι «η συσχέτιση της ιστορίας της Aτλαντίδας με τη μίμηση μπορεί να συνεπάγεται μεγαλύτερη ή μικρότερη ομοιότητα, όχι όμως, ταύτιση με την αλήθεια».
