Δύο ελληνικές ταινίες, μία Μισέλ Φάιφερ και πολλά Όσκαρ (με αρχηγό ένα κουλό) περιλαμβάνει η κινηματογραφική συνταγή αυτής της εβδομάδας! .. Η δραματική ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Υπογραφή» και η κωμωδία του Βαγγέλη Σεϊτανίδη «To έτερον ήμισυ» είναι οι «ντόπιες» ταινίες και εδώ μπορείτε να δείτε αναλυτικά κριτικές και τρέιλερ για όλα τα φιλμ, αλλά και να εντοπίσετε πού παίζονται.
( ***) 127 Ώρες / 127 hours
Του Ντάνι Μπόιλ. Δραματική Περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. / Hν. Βασίλειο. 1 ώρα και 34 λεπτά.
Πες ότι είσαι γυμνούλης (εντάξει κορίτσια, ή γυμνούλα) κάπου, και δίπλα σου είναι ξαπλωμένος το ξανθωπό και αλήτικα ταλαντούχο μαναράκι του Χόλιγουντ που ακούει στο όνομα Τζέιμς Φράνκο, κι εσύ έχεις βρεις επειδή είσαι και λίγο της ξεπέτας άλλο γυμνούλη που θες να κοιμάσαι από δω και πέρα, οπότε ετοιμάζεσαι να του πεις του Φράνκο, χωρίζουμε, και ο Φράνκο αρχίζει να κλαίει και να απειλεί ότι θα κόψει το χέρι του αν τον παρατήσεις. Τι θα κάνεις; Θα αφήσεις τον κουλό τον σίγουρο για να πας με τον αρτιμελή που δεν ξέρεις αν θα σε δείρει;
Στον κουλό θα μείνεις συμπάσχοντας και θαυμάζοντας την επιμονή του. Και κάπως έτσι, μια ολόκληρη ταινία, δομημένη εξολοκλήρου πάνω στον Φράνκο, καταφέρνει να σου πάρει τα σώβρακα και να σε κάνει να συμπάσχεις. Θες επειδή είναι αληθινή ιστορία εφόσον ο ήρωας που υποδύεται ο Φράνκο πέφτει σε ένα φαράγγι πλακωμένος από ένα βράχο, περνά 127 ώρες χωρίς ουσιαστικά κανένα εφόδιο και αναγκάζεται για να ζήσει να κόψει μόνος του το χέρι του, θες επειδή είσαι εσύ αιμοβόρος απέναντι στα γκομενικά σου και περιμένεις πως και πως τον ακρωτηριασμό, θες επειδή σκηνοθετεί ο βραβευμένος με Όσκαρ για το «Slumdog Millionnaire» Nτάνι Μπόιλ καταφέρνοντας το ακατόρθωτο; Δηλαδή να σε καθηλώσει κυριολεκτικά, με μια ιστορία, που κανονικά κι ενώ ξέρεις το φινάλε της, θα έπρεπε να έχεις βαρεθεί από τη μέση κι αυτό το κάνει επιστρατεύοντας ότι κόλπο και συναισθηματική εκμετάλλευση μηχανεύεται ο δημιουργικός κι επιδέξιος φακός του; Θες κι επειδή επιπλέον, το σάουντρακ, το υπογράφει ο Ινδός μάγος του «Millionaire» Α. Ρ. Ράχμαν, πάνω στα πειραγμένα υπέροχα μπιτ του οποίου έχει μοντάρει ο Μπόιλ όλη την ταινία και σε κρατάει σε τσίτα κανιβαλιστικής ποπ διάθεσης με συγκινητικό επιμύθιο για τη δύναμη της θέλησης; Όλα αυτά μαζί δε σου αρκούν;
Όπως και να ‘χει δύο τα κρατούμενα: 1) βγάζουμε καπελάκι στον Μπόιλ που ακολουθεί τον οσκαρικό του θρίαμβο με κάτι τόσο προσωπικό και αναπάντεχο όσο αυτή η ταινία 2) το βάζουμε το καπελάκι στη θέση του στο κεφάλι μας, εφ’ όσον αφ’ ενός η φαινομενικά ριψοκίνδυνη επιλογή του Μπόιλ, μια χαρά ήξερε ο μάστορας ότι θα χτυπούσε κέντρο στις οσκαρικές αναζητήσεις συγκινησιακά φορτισμένων αληθινών παραμυθιών και αφ’ ετέρου, κάποιες στιγμές, το πακέτο μοιάζει σαν τίποτα περισσότερο από όχημα ναρκισσιστικής επίδειξης των ικανοτήτων του σκηνοθέτη. 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής, καλύτερου τραγουδιού (το λέει η Dido), καλύτερου μοντάζ και καλύτερου αντρικού ρόλου για τον Φράνκο που προσωπικά θα χαιρόμουν αν το κέρδιζε έναντι του φαβορί Κόλιν Φερθ στο «Λόγο του Βασιλιά». – T.Θ.
( ** ) Υπογραφή
Του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Δραματική, 2010, Ελλάδα. 2 ώρες και 10 λεπτά
Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Χαραλαμπόπουλου για τον Πεσσόα και τον Καβάφη δε με είχε κερδίσει, γι’ αυτό και μετ’ εκπλήξεως χάρηκα που η «Υπογραφή» του είναι μια ισορροπημένη και μετρημένη υπόθεση. Αφοσιωμένος στο πάντρεμα σινεμά, λογοτεχνίας και τέχνης, ο Χαραλαμπόπουλος εστιάζει στην ιστορία μιας νεκρής ζωγράφου με ένα σκοτεινό μυστικό, όπως την ανακαλύπτει μια κοπέλα που διοργανώνει μια έκθεση με τα έργα της, καθώς συζητά με τον παλιό εραστή της καλλιτέχνιδας. Ερωτική ιστορία μυστηρίου με λίγα λόγια, την οποία ο Χαραλαμπόπουλος υπηρετεί χωρίς φανφάρες, αλλά με πίστη στην κλασική, καθαρή αφήγηση. Και παραδόξως, έτσι κάπως το σώζει, στις στιγμές που φοβάσαι ότι παραγίνεται προβλέψιμος ή γραφικός. Οφείλω πάντως να σημειώσω τη μεγάλη, για τα γούστα μου, διάρκεια - απλά ενημερωτικά. Με το Γιώργο Χωραφά, τη Μαρία Πρωτόπαππα, την Αλεξία Καλτσίκη και το Νίκο Κουρή. –Ε.Χ.
( ** ) Cheri
Του Στίβεν Φρίαρς. Κομεντί εποχής, 2009, Μ. Βρετανία/Γαλλία/Γερμανία. 1 ώρα και 26 λεπτά
Είδαμε πρόσφατα την «Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου» του Στίβεν Φρίαρς, και σειρά έχει η... προηγούμενη ταινία του από το 2009. Βασισμένη σε βιβλίο της Κολέτ, η ταινία «Cheri» αφηγείται την ιστορία μιας πόρνης σε σύνταξη (Μισέλ Φάιφερ, ξανά μαζί με τον Φρίαρς μετά τις «Επικίνδυνες σχέσεις»), η οποία αναγκάζεται να διακόψει την υπέροχη σχέση της με έναν 25χρονο (Ρούπερτ Φρεντ), γιατί η μητέρα του και φίλη της του έχει κανονίσει προξενιό με σημαντικές οικονομικές απολαβές. Αν και θαρραλέα η επιλογή της Φάιφερ να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, παραπέμποντας κατά κάποιον τρόπο στη δική της δύουσα λάμψη, η ερμηνεία της δεν ανταποκρίνεται με αντίστοιχο τσαγανό στις απαιτήσεις του ρόλου. Ίσως αυτό οφείλεται βέβαια στη σκηνοθετική χαλαρότητα του Φρίαρς, η οποία αγγίζει το λήθαργο, τόσο στους τόνους όσο και στην επιθυμία να γνωρίσει πραγματικά τους χαρακτήρες του. Μόνο ο Ρούπερτ Φρεντ ζεσταίνει λίγο την κατάσταση, αλλά δε φτάνει. -Ε.Χ.
( ** ) Blue Valentine
Του Ντέρεκ Σιανφράνς. Δραματική, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά
Με φόρα από το Σάντανς κι ένα ωραιότατο trailer να ανοίγει την όρεξη, έφτασε κι εδώ το «Blue Valentine», μια ιστορία αγάπης – και στη συνέχεια, όχι τόσο πολλής αγάπης – με πρωταγωνιστές τους άπιαστους πια Ράιαν Γκόσλινγκ και Μισέλ Γουίλιαμς. Ο Ντέρεκ Σιανφράνς τους ακολουθεί στενά και παίζει παιχνίδια με το χρόνο, ξεκινώντας περίπου από το τέλος της σχέσης τους, πηδώντας στην αρχή και μετά δημιουργώντας - με κέφι και δημιουργικότητα ομολογουμένως - ένα κολάζ με το παρόν και το παρελθόν. Πω πω, τι σπατάλη ταλέντου όμως! Έχει γίνει τόσο της μόδας η (κατανοητή) αποστροφή για τα σενάρια που ταΐζουν και την πλέον προφανή πληροφορία στο θεατή, που έχουμε περάσει στο άλλο άκρο, το εξίσου εκνευριστικό, των σκόρπιων δεδομένων που διοχετεύονται με φόβο και με τη στάλα, και που πασχίζουν και ποτέ τελικά δε συνθέτουν ένα ικανοποιητικό πορτρέτο, πλήρες ή αποσπασματικό. Όση επιθυμία έχεις να γνωρίσεις τους χαρακτήρες καθώς κι εκείνοι γνωρίζονται μεταξύ τους, τόση παραίτηση σε έχει καταβάλλει στο τέλος μέχρι να αποφασίσουν να το κλείσουν. Υποψήφια για Όσκαρ η Μισέλ Ουίλιαμς. Παρεμπιπτόντως, πόσο ντεμέκ λογοπαίγνιο είναι αυτός ο τίτλος; –Ε.Χ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
To έτερον ήμισυ
Του Βαγγέλη Σεϊτανίδη. Κομεντί, 2010, Ελλάδα. 1 ώρα και 30 λεπτά.
Κομεντί με τους Κατερίνα Παπουτσάκη, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Γιώργο Καραμίχο, Κρατερό Κατσούλη και Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Ένα ζευγάρι θεραπευτών γάμου, συναντά άλλο ένα ζευγάρι που αναιρεί τις ψυχναλυτικές τους θεωρήσεις, για το τι συνιστά έναν πετυχημένο γάμο.
( ***) 127 Ώρες / 127 hours
Του Ντάνι Μπόιλ. Δραματική Περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. / Hν. Βασίλειο. 1 ώρα και 34 λεπτά.
Πες ότι είσαι γυμνούλης (εντάξει κορίτσια, ή γυμνούλα) κάπου, και δίπλα σου είναι ξαπλωμένος το ξανθωπό και αλήτικα ταλαντούχο μαναράκι του Χόλιγουντ που ακούει στο όνομα Τζέιμς Φράνκο, κι εσύ έχεις βρεις επειδή είσαι και λίγο της ξεπέτας άλλο γυμνούλη που θες να κοιμάσαι από δω και πέρα, οπότε ετοιμάζεσαι να του πεις του Φράνκο, χωρίζουμε, και ο Φράνκο αρχίζει να κλαίει και να απειλεί ότι θα κόψει το χέρι του αν τον παρατήσεις. Τι θα κάνεις; Θα αφήσεις τον κουλό τον σίγουρο για να πας με τον αρτιμελή που δεν ξέρεις αν θα σε δείρει;
Στον κουλό θα μείνεις συμπάσχοντας και θαυμάζοντας την επιμονή του. Και κάπως έτσι, μια ολόκληρη ταινία, δομημένη εξολοκλήρου πάνω στον Φράνκο, καταφέρνει να σου πάρει τα σώβρακα και να σε κάνει να συμπάσχεις. Θες επειδή είναι αληθινή ιστορία εφόσον ο ήρωας που υποδύεται ο Φράνκο πέφτει σε ένα φαράγγι πλακωμένος από ένα βράχο, περνά 127 ώρες χωρίς ουσιαστικά κανένα εφόδιο και αναγκάζεται για να ζήσει να κόψει μόνος του το χέρι του, θες επειδή είσαι εσύ αιμοβόρος απέναντι στα γκομενικά σου και περιμένεις πως και πως τον ακρωτηριασμό, θες επειδή σκηνοθετεί ο βραβευμένος με Όσκαρ για το «Slumdog Millionnaire» Nτάνι Μπόιλ καταφέρνοντας το ακατόρθωτο; Δηλαδή να σε καθηλώσει κυριολεκτικά, με μια ιστορία, που κανονικά κι ενώ ξέρεις το φινάλε της, θα έπρεπε να έχεις βαρεθεί από τη μέση κι αυτό το κάνει επιστρατεύοντας ότι κόλπο και συναισθηματική εκμετάλλευση μηχανεύεται ο δημιουργικός κι επιδέξιος φακός του; Θες κι επειδή επιπλέον, το σάουντρακ, το υπογράφει ο Ινδός μάγος του «Millionaire» Α. Ρ. Ράχμαν, πάνω στα πειραγμένα υπέροχα μπιτ του οποίου έχει μοντάρει ο Μπόιλ όλη την ταινία και σε κρατάει σε τσίτα κανιβαλιστικής ποπ διάθεσης με συγκινητικό επιμύθιο για τη δύναμη της θέλησης; Όλα αυτά μαζί δε σου αρκούν;
Όπως και να ‘χει δύο τα κρατούμενα: 1) βγάζουμε καπελάκι στον Μπόιλ που ακολουθεί τον οσκαρικό του θρίαμβο με κάτι τόσο προσωπικό και αναπάντεχο όσο αυτή η ταινία 2) το βάζουμε το καπελάκι στη θέση του στο κεφάλι μας, εφ’ όσον αφ’ ενός η φαινομενικά ριψοκίνδυνη επιλογή του Μπόιλ, μια χαρά ήξερε ο μάστορας ότι θα χτυπούσε κέντρο στις οσκαρικές αναζητήσεις συγκινησιακά φορτισμένων αληθινών παραμυθιών και αφ’ ετέρου, κάποιες στιγμές, το πακέτο μοιάζει σαν τίποτα περισσότερο από όχημα ναρκισσιστικής επίδειξης των ικανοτήτων του σκηνοθέτη. 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής, καλύτερου τραγουδιού (το λέει η Dido), καλύτερου μοντάζ και καλύτερου αντρικού ρόλου για τον Φράνκο που προσωπικά θα χαιρόμουν αν το κέρδιζε έναντι του φαβορί Κόλιν Φερθ στο «Λόγο του Βασιλιά». – T.Θ.
( ** ) Υπογραφή
Του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Δραματική, 2010, Ελλάδα. 2 ώρες και 10 λεπτά
Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Χαραλαμπόπουλου για τον Πεσσόα και τον Καβάφη δε με είχε κερδίσει, γι’ αυτό και μετ’ εκπλήξεως χάρηκα που η «Υπογραφή» του είναι μια ισορροπημένη και μετρημένη υπόθεση. Αφοσιωμένος στο πάντρεμα σινεμά, λογοτεχνίας και τέχνης, ο Χαραλαμπόπουλος εστιάζει στην ιστορία μιας νεκρής ζωγράφου με ένα σκοτεινό μυστικό, όπως την ανακαλύπτει μια κοπέλα που διοργανώνει μια έκθεση με τα έργα της, καθώς συζητά με τον παλιό εραστή της καλλιτέχνιδας. Ερωτική ιστορία μυστηρίου με λίγα λόγια, την οποία ο Χαραλαμπόπουλος υπηρετεί χωρίς φανφάρες, αλλά με πίστη στην κλασική, καθαρή αφήγηση. Και παραδόξως, έτσι κάπως το σώζει, στις στιγμές που φοβάσαι ότι παραγίνεται προβλέψιμος ή γραφικός. Οφείλω πάντως να σημειώσω τη μεγάλη, για τα γούστα μου, διάρκεια - απλά ενημερωτικά. Με το Γιώργο Χωραφά, τη Μαρία Πρωτόπαππα, την Αλεξία Καλτσίκη και το Νίκο Κουρή. –Ε.Χ.
( ** ) Cheri
Του Στίβεν Φρίαρς. Κομεντί εποχής, 2009, Μ. Βρετανία/Γαλλία/Γερμανία. 1 ώρα και 26 λεπτά
Είδαμε πρόσφατα την «Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου» του Στίβεν Φρίαρς, και σειρά έχει η... προηγούμενη ταινία του από το 2009. Βασισμένη σε βιβλίο της Κολέτ, η ταινία «Cheri» αφηγείται την ιστορία μιας πόρνης σε σύνταξη (Μισέλ Φάιφερ, ξανά μαζί με τον Φρίαρς μετά τις «Επικίνδυνες σχέσεις»), η οποία αναγκάζεται να διακόψει την υπέροχη σχέση της με έναν 25χρονο (Ρούπερτ Φρεντ), γιατί η μητέρα του και φίλη της του έχει κανονίσει προξενιό με σημαντικές οικονομικές απολαβές. Αν και θαρραλέα η επιλογή της Φάιφερ να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, παραπέμποντας κατά κάποιον τρόπο στη δική της δύουσα λάμψη, η ερμηνεία της δεν ανταποκρίνεται με αντίστοιχο τσαγανό στις απαιτήσεις του ρόλου. Ίσως αυτό οφείλεται βέβαια στη σκηνοθετική χαλαρότητα του Φρίαρς, η οποία αγγίζει το λήθαργο, τόσο στους τόνους όσο και στην επιθυμία να γνωρίσει πραγματικά τους χαρακτήρες του. Μόνο ο Ρούπερτ Φρεντ ζεσταίνει λίγο την κατάσταση, αλλά δε φτάνει. -Ε.Χ.
( ** ) Blue Valentine
Του Ντέρεκ Σιανφράνς. Δραματική, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά
Με φόρα από το Σάντανς κι ένα ωραιότατο trailer να ανοίγει την όρεξη, έφτασε κι εδώ το «Blue Valentine», μια ιστορία αγάπης – και στη συνέχεια, όχι τόσο πολλής αγάπης – με πρωταγωνιστές τους άπιαστους πια Ράιαν Γκόσλινγκ και Μισέλ Γουίλιαμς. Ο Ντέρεκ Σιανφράνς τους ακολουθεί στενά και παίζει παιχνίδια με το χρόνο, ξεκινώντας περίπου από το τέλος της σχέσης τους, πηδώντας στην αρχή και μετά δημιουργώντας - με κέφι και δημιουργικότητα ομολογουμένως - ένα κολάζ με το παρόν και το παρελθόν. Πω πω, τι σπατάλη ταλέντου όμως! Έχει γίνει τόσο της μόδας η (κατανοητή) αποστροφή για τα σενάρια που ταΐζουν και την πλέον προφανή πληροφορία στο θεατή, που έχουμε περάσει στο άλλο άκρο, το εξίσου εκνευριστικό, των σκόρπιων δεδομένων που διοχετεύονται με φόβο και με τη στάλα, και που πασχίζουν και ποτέ τελικά δε συνθέτουν ένα ικανοποιητικό πορτρέτο, πλήρες ή αποσπασματικό. Όση επιθυμία έχεις να γνωρίσεις τους χαρακτήρες καθώς κι εκείνοι γνωρίζονται μεταξύ τους, τόση παραίτηση σε έχει καταβάλλει στο τέλος μέχρι να αποφασίσουν να το κλείσουν. Υποψήφια για Όσκαρ η Μισέλ Ουίλιαμς. Παρεμπιπτόντως, πόσο ντεμέκ λογοπαίγνιο είναι αυτός ο τίτλος; –Ε.Χ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
To έτερον ήμισυ
Του Βαγγέλη Σεϊτανίδη. Κομεντί, 2010, Ελλάδα. 1 ώρα και 30 λεπτά.
Κομεντί με τους Κατερίνα Παπουτσάκη, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Γιώργο Καραμίχο, Κρατερό Κατσούλη και Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Ένα ζευγάρι θεραπευτών γάμου, συναντά άλλο ένα ζευγάρι που αναιρεί τις ψυχναλυτικές τους θεωρήσεις, για το τι συνιστά έναν πετυχημένο γάμο.
