Βρίσκομαι σε ένα σχετικά μεγάλο ψυχικό αναβρασμό, τα πλήκτρα υποφέρουν να κρατηθούν στις εσοχές του κυματιστού πληκτρολογίου από την ένταση των δαχτύλων μου. Ο ιδρώτας έχει αρχίσει να εμφανίζεται στους ανοιχτούς πόρους του μετώπου μου και τα ρουθούνια μου είναι διεσταλμένα κάνοντας με ...να μοιάζω λίγο περισσότερο με τους τριχωτούς απογόνους.
Όλα αυτά επειδή τα τελευταία 25 λεπτά, βρίσκομαι στα γόνατα μου, ανοίγοντας ντουλάπια, συρτάρια, καναπέδες, μπαούλα, μέσα από τα οποία βγάζω πλαστικές σακουλίτσες γεμάτες με ένα πρωτόγνωρο είδος οικιακού ρύπου, πως να το πω «technojunk» αν θέλετε. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε παππούδες (και γιαγιάδες βέβαια, but it’s a man’s world) σαν τους δικούς μου, αλλά θυμάμαι εκείνα τα ντουλάπια που μέσα τους έβρισκε κανείς ένα συσσωρευμένο πλούτο από ένα μάτσο πραγματούδια που οι γέροντες είχαν συλλέξει και μην θέλοντας να πετάξουν, τα έβαλαν σε εκείνο το έπιπλο στην κρεβατοκάμαρα. Σκάγια, φυσαρμόνικα, κάτι σημειωματάρια, αποκόμματα εφημερίδας, μία μικρή ασημένια κορνίζα, στυλό, τεύχη από απαρχαιωμένα περιοδικά (το Φανταίζιο συγκεκριμένα), κάτι «βίπερ» που διάβαζε ο πατέρας μου μικρός («Μακ Μπολαν Ο εκτελεστής» και «Ο Άγιος») και εκατοντάδες άλλα κειμήλια πιο γλυκών εποχών.
Στο δικό μου μικρό και καινούργιο νοικοκυριό όμως, έχω μαζέψει μία ανάλογη ποσότητα από καλώδια, πληκτρολόγια, ποντίκια, webcams, router και κανά δύο modem (έτσι για τη νοσταλγία) διάφορους φορτιστές (όλοι τους ίδιας τάσης, όλοι τους με διαφορετικά βύσματα), σκληροί δίσκοι, καλώδια SATA, IDE, τροφοδοσίας, UDP, Fire wire, LAN… λίγο πριν, τα κρατούσα στις χούφτες μου, σαν techno-μέδουσες με πλαστικά πλοκάμια να κρέμονται από τα χέρια μου και να μου στέλνουν αλλεπάλληλα κύματα σύγχυσης.Όχι δεν είμαι οικολόγος, δεν θα έλεγα πως είμαι καν ευσυνείδητος, η πηγή της σύγχυσης δεν ήταν (ή είναι) η σπατάλη υλικών, δεν ήταν οι χαμένες εργατοώρες εκείνων των 12χρονων εργατών στην τριτοκοσμία, δεν ήταν τα τοξικά απόβλητα από τους τόνους πλαστικού που πλέουν αμέριμνα σε λίμνες ποτάμια και θάλασσες χαρίζοντας τα υπέροχα ιριδίζοντα χρώματα τους στα νερά και τα ψαράκια μας. Η πηγή της σύγχυσης είναι το καινούργιο HP πολυμηχάνυμα (αντιγραφικό, εκτυπωτής, scanner) που πήρα ή για να’μαι πιο ακριβής το USB καλώδιο σύνδεσης που το συνόδευε και που κατάπιε μυστηριωδώς το σπίτι μου για να αφομοιώσει.Ξέροντας πως ένα καλώδιο USB ήταν είναι και θα είναι ένα καλώδιο USB το μυαλό μου έτρεξε στα δεκάδες καλωδιάκια ιδίου πρωτοκόλλου που σέρνονται στο σπίτι μου. Εφησυχασμένος, για μία εβδομάδα περίπου, κοιτούσα το γυαλιστερό και compact πολυμηχάνημα στο γραφείο μου, ξέροντας πως πια όταν θελήσω να εκτυπώσω, ή να σκανάρω κάτι, θα τραβήξω ένα καλώδιο και θα κάνω την δουλειά μου σαν νοικοκύρης. Αναπόφευκτα η ώρα έφτασε… και πέρασε… ήταν περίπου τρεις ώρες πριν. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι πως στον κόσμο των η/υ, θα χρειαζόσουν διαφορετικό ανοιχτήρι για κάθε κονσέρβα. Το ίδιο καλώδιο, το ίδιο πρωτόκολλο, το ίδιο εκτός… από τα βύσματα. Τελικά δεν έχω δεκάδες καλώδια, όπως με θλίψη ανακάλυψα, είναι μάλλον εκατοντάδες, η συντριπτική πλειοψηφία τους με … διαφορετικά βύσματα από τα αδερφάκια τους και κανένα από αυτά συμβατό με το ιδιαίτερο βύσμα που θέλει η HP να κοσμεί τις απολήξεις των καλωδίων USB που θα φιλοξενούν οι εσοχές των γυαλιστερών προϊόντων της. Για πιο λόγω έτσι και όχι αλλιώς, για κανέναν απολύτως …λογικό λόγω.
Παρατηρώντας το μικρό τεχνολογικό νεκροταφείο ξεπερασμένων συσκευών, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η αλλαγή του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τα κειμήλια, που επιφέρει η γεωμετρική τεχνολογική ανάπτυξη. Αυτό μου πέρασε απ’ το μυαλό κοιτώντας μία χοντροκομμένη, γκρίζα webcam, που γέμιζε το χέρι μου σαν μπάλα του τένις. Στο μυαλό μου ήρθαν τα μπιιιπ μπιιπ μπιπ μπιπ μπιιιιπ του μόντεμ που, αναπόλησα τις εποχές που πηγαίναμε στο βίντεο κλαμπ, τότε που διαλέγαμε CD στα δισκάδικα, που υποχωρούν σε αντίστροφη αναλογία με των αριθμό ευρυζωνικών συνδέσεων (και των εξοικειωμένων με το διαδικτυο). Χαμογέλασα όταν θυμήθηκα το WarCraft I, και την αρχή των 32bit, λέξεις όπως Pentium ξαναήρθαν στο μυαλό μου και γενικά με έπιασε εκείνο το γλυκό συναίσθημα των απλούστερων εποχών, ακριβώς όπως με τα παλιά σημειωματάρια του παππού μου. Η μόνη ουσιαστική διαφορά της παλιάς μου webcam με τα κειμήλια του παππού μου, είναι ότι η καμερούλα μου είναι μόλις 6 ετών!
ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΑΤΑ LIKE
