Σαν σήμερα στις 3 Ιουνίου 1906 στο Saint Louis γεννήθηκε μια γυναίκα, που οι ...εμφανίσεις της στη σκηνή των μεγαλύτερων music-hall του πλανήτη έμειναν στην ιστορία.
Η Josephine Baker.
Η μητέρα της λάτρευε το χορό αλλά η μοίρα στάθηκε σκληρή μαζί της, καταλήγοντας να ξενοπλένει για να μεγαλώσει τη Josephine, που απέκτησε με έναν ντράμερ ο οποίος την εγκατέλειψε.
Στη συνέχεια απέκτησε 3 αδέρφια από το γάμο της μητέρας της με τον «Άρθουρ Μάρτιν» αλλά από τη μία η φτώχεια και από την άλλη η σκληρότητα της μητέρας της, την οδήγησαν στο να καθαρίζει από πολύ μικρή σπίτια και να βρεθεί σε μια οικογένεια που την κακομεταχειρίζονταν. Πριν ενηλικιωθεί παντρεύτηκε 2 φορές για ευνόητους λόγους.
Στα 19 της πάει στο Παρίσι και απογειώνει το κοινό με το χορό της στο «Theatre des Champs-Elysees» έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Revue Negre».
Η ζωντάνια, το μπρίο και η ομορφιά της ήταν συναρπαστικά.
Η Ευρώπη μαγεύεται από την Baker και την αγκαλιάζει, ενώ ταυτόχρονα αγαπά μαζί της και το «Charleston».
Ούτε καν η Αμερική μπορούσε να διανοηθεί τότε, ότι οι μαύροι Αμερικανοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Ο μοναδικός τρόπος που κινεί τη λεκάνη της, η υπεραισθητική γύμνια της χορεύοντας γυμνόστηθη, έκανε τους πιο συντηρητικούς να διαμαρτυρηθούν, όμως η Ζοζεφίν θριάμβευσε γιατί οι εκπρόσωποι της «Intelligencia» την αποδέχθηκαν και υποκλίθηκαν μπροστά της.
Απέκτησε πολλούς φανατικούς θαυμαστές, γινόμενη μούσα για τους σύγχρονους συντάκτες, ζωγράφους, σχεδιαστές μόδας, γλύπτες, πολιτικούς, με φανατικούς τους Pablo Picasso, Christian Dior, Ernest Hemingway και Fidel Castro.
Ακολούθησαν πάρα πολλές περιοδείες και παραστάσεις, καθώς και κάποιες ταινίες, αλλά η Baker δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή της και αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής της για την ισονομία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Συμμετείχε στη μεγάλη πορεία του 1963 για τα ίσα δικαιώματα, και ανακηρύχθηκε γυναίκα της χρονιάς για τους αγώνες της προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, ενώ στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δούλεψε για τη Γαλλική αντίσταση μεταφέροντας μηνύματα στις παρτιρτούρες της.
Για τη δράση της αυτή παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Στη διάρκεια της παραμονής της στο Μαρόκο τον καιρό του πολέμου, έπαθε σηψαιμία μετά την γέννηση του νεκρού μωρού της από την οποία παρ’ ολίγο να πεθάνει, ενώ χρειάστηκε να κάνει υστερεκτομή και επανειλημμένες εγχειρήσεις λόγω των μολύνσεων.
Μαζεύοντας το κουράγιο της ξαναγύρισε στις παραστάσεις και τις περιοδείες.
Αργότερα, το όνειρό της για την οικογένεια που δημιούργησε με τον τέταρτο σύζυγό της, τον «Τζό Μπουγιόν», εμπνεόταν και αυτό από την ιδέα της αδελφοσύνης και της ισότητας.
Η «Rainbow Tribe», όπως ονόμασε την οικογένειά της, αποτελούνταν από 12 υιοθετημένα παιδιά 10 αγόρια και 2 κορίτσια, από όλες τις φυλές και τις θρησκείες του κόσμου.
Δυστυχώς όμως το όνειρο της ξέφυγε από τα όρια καθώς ήθελε τα παιδιά της και η ίδια να έχουν έναν τρόπο ζωής για τον οποίο τα έσοδά της δeν έφταναν, έτσι αναγκάστηκε παρά το αποχαιρετιστήριο γκαλά που είχε δώσει τη δεκαετία του ΄50, να ξαναγυρίσει πολλές φορές στη σκηνή για να δώσει συναυλίες, προκειμένου να μαζέψει χρήματα.
.
Η «Brigitte Bardot» στο απόγειο της δόξας της κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, έκανε έκκληση να μαζευτούν τα χρήματα του τεράστιου χρέους της Baker, το οποίο ανερχόταν γύρω στα 2.000.000 δολάρια, οπότε και κινδύνευε να χάσει τον πύργο στον οποίο στέγαζε την οικογένειά της, τον περίφημο «Chateau les Milandes».
Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν τότε, αλλά ένα μεγάλο ποσό μαζεύτηκε και ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε.
Μερικά χρόνια αργότερα όμως, τίποτε δεν μπόρεσε να τη σώσει, και βρέθηκε να κατοικεί σ’ ένα πολύ μικρό διαμέρισμα με όλη της την οικογένεια.
Είχε ήδη υποστεί καρδιακές προσβολές, που όμως δεν κατέβαλαν το θάρρος της.
Τότε ήταν που η «Γκρέις Κέλλυ» της πρόσφερε μια βίλα στο Μονακό, όπου μπόρεσε να μετακομίσει μαζί με τα παιδιά, που απορροφούσαν πολλή από την ενέργειά της, καθώς εκείνη ήταν σε προχωρημένη ηλικία και εκείνα δεν είχαν γνωρίσει ποτέ την πειθαρχία.
Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία το 1975, τέσσερις ημέρες μετά από άλλη μια επιστροφή της στη σκηνή, όπου τραγούδησε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της και πήρε εξαιρετικές κριτικές. Κηδεύτηκε με όλες τις στρατιωτικές τιμές, που της απέδωσε η γαλλική Πολιτεία ενώ μια πλατεία της Μονμάρτης έχει μετονομαστεί σε πλατεία «Ζοζεφίν Μπέικερ», για να τιμηθούν η μνήμη της θρυλικής καλλιτέχνιδας αλλά και η συμβολή της στη γαλλική αντίσταση.
Δίδυμος με ωροσκόπο Παρθένο και Σελήνη στο Ζυγό
H γυναίκα που τα κοστούμια της ήταν μόνο μια ζώνη με μπανάνες, παρέμεινε φυσική αδιάφθορη και αφοπλιστικά όμορφη, κεντώντας τη γύμνια της με φτερά, στρας και παγέτες.
Η σύνοδος Δία – Πλούτωνα σε τετράγωνο με τον Κρόνο έφεραν τις οικονομικές διακυμάνσεις και το τετράγωνο Ήλιου – Κρόνου τις αμέτρητες δυσκολίες από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Η σύνοδος Άρη – Πλούτωνα στο μεσουράνημα εκτός από τις εντυπωσιακές σωματικές της ικανότητες, την εξόπλισε με θάρρος, κουράγιο και δύναμη στις αντιστασιακές της δραστηριότητες, ενώ το τρίγωνο Άρη - Πλούτωνα με τη Σελήνη τη βοήθησε στο να κρύβει το θυμό της, μεταλλάσσοντάς τον σε ουσιαστική προσφορά.
Η Σελήνη στο Ζυγό υποστήριξε στο έπακρον τα προσωνύμια «Μαύρη Αφροδίτη» και «Μαύρο Μαργαριτάρι» καθώς και τις στυλιστικές της προτιμήσεις με τα ροζ φτερά στα επίμαχα σημεία. Η Αφροδίτη κυβερνήτης του μεσουρανήματος και του 3ου οίκου στο 11ο οίκο, σε αντίθεση με τον Ουρανό από τον 5ο οίκο, έφερνε σαν βροχή τις ερωτικές της παρορμήσεις, αλλά και το ταλέντο να επικοινωνεί και να γίνεται δημοφιλής με εντυπωσιακό τρόπο, κάτω από τις επιλεγμένες εκκεντρικές της εμφανίσεις.
Η σύνοδος με τον Ποσειδώνα της δημιουργούσε μία αφέλεια, αποσυντονίζοντας την οργάνωση και την τάξη που επέβαλε ο ωροσκόπος της, αλλά το τρίγωνο με τον Κρόνο την έβγαζε σαν από μηχανής θεός από τα συχνά της αδιέξοδα.
astrology.gr
"