Σε μια περίοδο απόλυτης τρέλας, ανασφάλειας, στην οποία δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει, σε μια περίοδο...στην οποία προσπαθείς να πιαστείς από κάπου για να μην καταρρεύσεις, εκεί κάπου μεταξύ μελαγχολίας και κατάθλιψης, ένα γεγονός έρχεται να φέρει και πάλι το χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η ζωή πέρα από τα καθημερινά της προβλήματα, τα οποία μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας μας, βρίσκεται και αλλού. Πού; Εκεί όπου ο διπλανός μας δίνει την μάχη του για μια ζωή με αξιοπρέπεια, εκεί όπου η φύση του στέρησε την «άκρα υγεία», άλλα δεν του στέρησε την δύναμη να παλέψει για την ζωή, για το δικαίωμα στην ζωή και στην καθημερινότητα. Η ζωή βρίσκεται στα Special Olympics.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά δίπλα μας και να δούμε αυτούς τους αθλητές για να πάρουμε δύναμη. Να σκεφτούμε πως η θέληση, η δύναμη και η αγάπη μπορούν να μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε μπροστά. Οι αγώνες των Special Olympics είναι μια καλή ευκαιρία να βρεθούμε δίπλα στους αθλητές και να πάρουμε μαθήματα από αυτούς, να τους χειροκροτήσουμε για την προσπάθεια και να γνωρίσουμε από κοντά το μεγαλείο ψυχής που κρύβουν αυτά τα παιδιά και οι οικογένειες τους. Ξέρω πως δεν θέλουν να τους αποκαλούμε «παιδιά», αλλά ας μου το συγχωρέσουν και ας μου επιτρέψουν να κάνω χρήση αυτής της λέξης. Γιατί η λέξη «παιδί» κρύβει μέσα της την αθωότητα, την αγνότητα, την αγάπη, την φαντασία και τα όνειρα. Και οι αθλητές των Special Olympics κρύβουν μέσα τους το μεγαλείο της ζωής.
Σίγουρα δεν θα ζήσουμε στιγμές Ολυμπιακών Αγώνων με όλα τα θετικά τους και τα αρνητικά τους μιας και το Κράτος αυτή την περίοδο βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον ίδιο του τον εαυτό. Σίγουρα, δεν θα δοθεί η πρέπουσα σημασία. Αλλά οι αθλητές δεν χρειάζονται το Κράτος, ξέρουν καλά άλλωστε πως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα η λέξη «Κράτος πρόνοιας» είναι άγνωστη και ανήκει στην σφαίρα της ουτοπίας. Οι αθλητές χρειάζονται όλους εμάς, τους συμπολίτες τους, τους συνανθρώπους τους και το μόνο που τους αρκεί είμαι σίγουρη πως είναι το χειροκρότημα.
Μέσα λοιπόν σε αυτή την τρελή καθημερινότητα μας, ας πάρουμε «ρεπό» από την μιζέρια μας και ας πάμε μια βόλτα στα γήπεδα της πρωτεύουσας για να δούμε αυτούς τους αθλητές να παραδίδουν μαθήματα ζωής. Ας «εκμεταλλευτούμε» την δυνατότητα να βρεθούμε κοντά σε ανθρώπους που δίνουν μάχη καθημερινά και ας γεμίζουμε με θετική ενέργεια.
Όσο συναισθηματικό και αν φαίνεται το κείμενο μου και όσο και εάν κάποιοι θεωρείτε πως τα προβλήματά σας δεν σας το επιτρέπουν, απλώς σκεφτείτε το για λίγο να πάτε βόλτα με τους φίλους σας, τα παιδία σας και είμαι σίγουρη πως σύντομα θα νιώσετε αυτό που ένιωσα και εγώ όταν τους πρώτο-συνάντησα. Μια γλυκιά ηρεμία, αισιοδοξία και ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου. Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν το γεγονός ότι μια μεγάλη τέτοια διοργάνωση διεξάγεται στην Ελλάδα μας. Τελικά ίσως την πιο κατάλληλη στιγμή. Οι Αθλητές, οι οικογένειες τους, οι διοργανωτές, οι εθελοντές είναι μέσα… Εσείς;
protagon.gr
"