Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

VIDEO: Το χέρι του Θεού

«Το χέρι του Θεού»Σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια ο Ντιέγκο Μαραντόνα έστελνε με το χέρι την μπάλα στα δίχτυα της Αγγλίας...


σε μια φάση που έμεινε στην Ιστορία ως «το χέρι του Θεού».

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα της ποδοσφαιρικής Ιστορίας. Ο «pibe d’oro» έχει πιστούς οπαδούς που πίνουν νερό στο όνομα του λατρεύοντας τον σαν Θεό - και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, καθώς έχει δημιουργηθεί «εκκλησία Μαραντόνα». Πραγματικός καλλιτέχνης της μπάλας, ανάγκασε εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους σε όλο τον πλανήτη να υποκλιθούν στο πηγαίο και αυθεντικό ταλέντο του, προσφέροντας απλόχερα σπάνιες στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Αλλά έδωσε αφορμές και δικαιώματα στους «ορκισμένους εχθρούς» του να βγάλουν από μέσα τους κάθε μορφής σύμπλεγμα, υποταγμένο στην ψευδεπίγραφη ταμπέλα του politically correct, κατακρίνοντάς τον για την εξωγηπεδική του ζωή, και την συμπεριφορά του απέναντι σε αντιπάλους, διαιτητές, δημοσιογράφους, και γενικότερα όποιον του έμπαινε στο μάτι, η οποία βέβαια - για να λέμε και του στραβού το δίκιο - δεν ακολουθούσε ακριβώς τις επιταγές του savoir vivre.

Αλλά οι όποιες ενστάσεις μένουν εκτός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου, και δεν τολμούν καν να πλησιάσουν στο χορτάρι, όπου ο Μαραντόνα έκανε όργια, έχοντας το σπάνιο χάρισμα να μιλάει στην μπάλα στον ενικό. Ξεφυλλίζοντας το τετράδιο της ζωής του «Ντιεγκίτο», η μόνη βεβαιότητα που έχει εκ των προτέρων ο αναγνώστης, είναι πως δεν πρόκειται να πλήξει. Η διαδρομή από την κατακραυγή στην αποθέωση και τούμπαλιν φαίνεται πως ανέκαθεν συνάρπαζε τον «pibe d’oro», καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που τη διήνυσε στην διάρκεια της σπουδαίας καριέρας του. Εκείνο το απόγευμα της 22ης Ιουνίου 1986 στο χορτάρι του σταδίου «Αζτέκα» του Μεξικού, θαρρείς πως συμπυκνώνει μέσα σε λίγα λεπτά ολόκληρη την σταδιοδρομία του στα γήπεδα του πλανήτη, αποτυπώνοντας παραστατικά την εικόνα του. Αρχικά άφησε τους δεκάδες χιλιάδες θεατές, αλλά και τα εκατομμύρια τηλεθεατές που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση, με ανοιχτό το στόμα να απορούν με το απαράμιλλο θράσος που επέδειξε χρησιμοποιώντας το αριστερό του χέρι για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Σίλτον. Και την στιγμή που οι αντιδράσεις είχαν αρχίσει να καταλαγιάζουν, με την πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων να χαμογελάει πονηρά - μιας και η ζαβολιά μας εξιτάρει από παιδιά - και τους Άγγλους να τον καταριούνται, στολίζοντας το ξέσπασμά τους με γενναίες δόσεις ηθικολογίας, ο Αργεντινός μάγος «χτύπησε» ξανά. Ο Μαραντόνα πήρε την μπάλα λίγα μέτρα κάτω από την μεσαία γραμμή, έκανε πλάκα στην μισή αγγλική ενδεκάδα, και «μάτωσε» και πάλι με τον πλέον εμφατικό τρόπο τα δίχτυα του Σίλτον, αφήνοντας τους πάντες για δεύτερη φορά με ανοιχτό το στόμα, αυτή τη φορά απόρροια θαυμασμού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην πορεία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μέχρι την ποδοσφαιρική παράσταση που έδωσε στο στάδιο «Αζτέκα»…

Ο Μαραντόνα συστήθηκε στο ποδοσφαιρικό κοινό της Αργεντινής φορώντας τη φανέλα της Αρχεντίνος Τζούνιορς, με τα χρώματα της οποίας έκανε και τα πρώτα του βήματα με συντροφιά την ασπρόμαυρη μπάλα, παρακαλώντας την να εκπληρώσει τα παιδικά του όνειρα. Και η «στρογγυλή θεά» αποδείχθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρη απέναντι σε έναν από τους πλέον γνήσιους υπηρέτες της. Ο «Ντιεγκίτο» «κεντούσε» στο χορτάρι, αλλά ο Σέζαρ Λουίς Μενότι δεν πείστηκε να συμπεριλάβει έναν ταλαντούχο πιτσιρικά με μαλλί «αφάνα», που τότε έκανε το «ξεπέταγμά» του, στην αποστολή της εθνικής Αργεντινής, η οποία ούσα «οικοδέσποινα» σκαρφάλωσε στην κορυφή του ποδοσφαιρικού Έβερεστ, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978. Ο Μαραντόνα συνέχισε να κάνει μαγικά με τη φανέλα της Αρχεντίνος, και ύστερα από μια τετραετία το «Estadio Argentinos Juniors» - το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Estadio Diego Armando Maradona» - δεν χωρούσε πλέον τον «Ντιεγκίτο», που άλλαξε σελίδα στην καριέρα του παίρνοντας μεταγραφή στην Μπόκα Τζούνιορς. Στο θρυλικό «Bombonera» ο Μαραντόνα έζησε στιγμές ανείπωτης δόξας, έστω και αν η σχέση του με τους φανατικούς οπαδούς των «Xeneizes» ψυχράνθηκε στην συνέχεια, προς επίρρωση του επιχειρήματος περί «αμφιλεγόμενης προσωπικότητας» - αλλά αυτή η ιστορία ανήκει σε άλλη κουβέντα. Ο «pibe d’oro» στη μία και μοναδική σεζόν που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Μπόκα, πρόλαβε να κατακτήσει τον τίτλο, και με «προίκα» στις βαλίτσες του το μετάλλιο του πρωταθλητή, επιχείρησε το υπερατλαντικό ταξίδι για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα. Πριν εγκατασταθεί μόνιμα στην Βαρκελώνη, ο Μαραντόνα έπαιρνε για πρώτη φορά μέρος με τη φανέλα της Αργεντινής σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο φιλοξενήθηκε επί ισπανικού εδάφους το 1982. Ο «Ντιεγκίτο» εξελίχθηκε σε έναν εκ των πρωταγωνιστών του συγκροτήματος του Σέζαρ Λουίς Μενότι, ωστόσο οι ήττες από Ιταλία και Βραζιλία στην δεύτερη φάση της διοργάνωσης, σηματοδότησαν τον άδοξο αποκλεισμό της «Αλμπισελέστε».

Στην διετή παρουσία του στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας ο Μαραντόνα πρόλαβε να πανηγυρίσει με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» την κατάκτηση του Copa del Rey, ενώ η θητεία του στα ισπανικά γήπεδα σημαδεύτηκε από τον σοβαρότατο τραυματισμό που υπέστη από «εγκληματικό» μαρκάρισμα του Άντονι Γκοϊκοετσέα, σε αναμέτρηση της Μπαρτσελόνα, με αντίπαλο την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ο Μαραντόνα αποχώρησε από την Καταλωνία με προορισμό τον ιταλικό Νότο, και στην Νάπολη το πεπρωμένο του ήταν να γίνει αντικείμενο λατρείας, παίρνοντας τους «Παρτενοπέι» από το χεράκι και οδηγώντας τους δύο φορές στην κορυφή του Campionato, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στην κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου λίγο αργότερα, με το Κύπελλο UEFA να παίρνει θέση στην τροπαιοθήκη των Ναπολιτάνων.

Πριν γνωρίσει, ωστόσο, την απόλυτη καταξίωση και την αποθέωση στο «San Paolo», ο «Ντιεγκίτο» είχε ήδη ανεβεί στον θρόνο του παγκόσμιου πρωταθλητή, οδηγώντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, το οποίο διεξήχθη στο Μεξικό. Με τον Μαραντόνα να φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού και να κρατάει την μπαγκέτα του οργανωτή, αναλαμβάνοντας παράλληλα και τον ρόλο του εκτελεστή, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, η «Αλμπισελέστε» παίρνει με συνοπτικές διαδικασίες το «εισιτήριο» της πρόκρισης από την πρώτη φάση, επικρατώντας των Βουλγαρίας και Νότιας Κορέας, και αναδεικνυόμενη ισόπαλη με την Ιταλία. Στα προημιτελικά, η θεά Τύχη συνωμότησε με την ασπρόμαυρη μπάλα, και αποδεικνύοντας πως έχουν χιούμορ και γουστάρουν την ίντριγκα, διασταύρωσαν τους δρόμους Αργεντινής και Αγγλίας, οι οποίες είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς.

Οι ρίζες της αντιπαλότητας εντοπίζονταν στο ποδοσφαιρικό παρελθόν, αλλά οξύνθηκαν εξαιτίας γεγονότων που άπτονταν της εξωτερικής πολιτικής των δύο χωρών και της αντιπαράθεσης τους σε πεδία άσχετα με τους αγωνιστικούς χώρους. Η κόντρα ανάμεσα σε «Αλμπισελέστε» και «Λιοντάρια» ξεκίνησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, το οποίο φιλοξενήθηκε επί αγγλικού εδάφους. Στην φάση των νοκ-άουτ, Αργεντινή και Αγγλία έδωσαν ραντεβού στο χορτάρι του «Wembley», με το παιχνίδι να εκτραχύνεται. Ο αρχηγός των Λατινοαμερικάνων, Αντόνιο Ρατίν, αντικρίζει την κόκκινη κάρτα του Γερμανού διαιτητή της αναμέτρησης, Ρούντολφ Κρίτλιν. Ο σκληροτράχηλος Αργεντινός αρνείται να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο, και χρειάζεται η συνδρομή αστυνομικών για να οδηγηθεί στα αποδυτήρια. Ο Τζεφ Χαρστ στέλνει την Αγγλία στον ημιτελικό, η «Αλμπισελέστε» κάνει έντονα παράπονα για μεροληπτικές διαιτητικές αποφάσεις υπέρ των διοργανωτών, οι Άγγλοι κατακρίνουν το σκληρό στιλ παιχνιδιού των αντιπάλων τους, και ο τεχνικός των «Λιονταριών», σερ Αλφ Ράμσεϊ, κατηγορείται πως αποκάλεσε τους Αργεντινούς «ζώα». Αυτό ήταν. Μια ακόμα βεντέτα, από αυτές που προσθέτουν επιπλέον ενδιαφέρον στις ιστορίες που ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου της ποδοσφαιρικής Ιστορίας, είχε μόλις ανοίξει.

Αυτή η αμιγώς ποδοσφαιρική κόντρα θα περιοριζόταν στη διάσταση που της άρμοζε, όπως τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις ίντριγκας που περιστρέφονται γύρω από την «στρογγυλή θεά», αν δεν προέκυπτε η ένοπλη σύρραξη Άγγλων και Αργεντινών, με «έπαθλο» την κυριότητα των Φόκλαντς, ενός συμπλέγματος νησιών στον Ατλαντικό ωκεανό. Οι Λατινοαμερικανοί αμφισβητούσαν έντονα τα κυριαρχικά δικαιώματα που υποστήριζαν πως είχαν οι Βρετανοί επί των Φόκλαντς, η αντιπαράθεση κλιμακώθηκε, και το καλοκαίρι του 1982 κατέληξε σε εμπόλεμη κατάσταση με επίκεντρο το νησιωτικό σύμπλεγμα. Η ένοπλη σύρραξη διήρκεσε 74 μέρες και έληξε μετά από αίτημα συνθηκολόγησης των Αργεντινών, με τις δύο χώρες να θρηνούν για την απώλεια περισσότερων από 900 ψυχών, θυσία στον βωμό του πολέμου. Τα γεγονότα των νησιών Φόκλαντς προκάλεσαν βαθύτατη ρήξη στις σχέσεις των δύο χωρών και τέσσερα χρόνια αργότερα, με τις μνήμες ακόμα νωπές, η αναμέτρηση, μεταξύ «Λιονταριών» και «Αλμπισελέστε» μοιραία λάμβανε κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.

Το απόγευμα της 22ης Ιουνίου 1986 στο «Αζτέκα» η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Το ποδόσφαιρο έχει τα δικά του στεγανά, προσπαθώντας να περιχαρακώσει τις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου από παράγοντες ξένους προς την φύση του αθλήματος, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού όσων συμμετείχαν ή παρακολουθούσαν το παιχνίδι, στριφογύριζε η εξωγηπεδική κόντρα των δύο χωρών, σε πεδία μακρινά, όπου το διακύβευμα δεν ήταν απλώς μια πρόκριση στην επόμενη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά ανθρώπινες ζωές. Εν μέσω αυτού του ιδιαίτερου κλίματος παρατάχθηκαν οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων στο χορτάρι. Ο Τυνήσιος διαιτητής Αλί Μπιν Νάσερ σφύριξε για πρώτη φορά και το παιχνίδι ξεκίνησε με τους Αργεντινούς να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, και τον Μαραντόνα να δίνει τον ρυθμό. Ο «Ντιεγκίτο» έκανε τα κόλπα του, η «Αλμπισελέστε» πίεζε, ο Πίτερ Σίλτον στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων διατηρώντας ανέπαφη την εστία του, και οι Άγγλοι είχαν τις δικές τους ευκαιρίες, με τον Γκάρι Λίνεκερ, πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης μέχρι εκείνη στην στιγμή, να αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Το στείρο 0-0 σφραγίζει τις προσπάθειες των 22 ποδοσφαιριστών, που αποσύρονται στα αποδυτήρια για να πάρουν ανάσες και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας του ημιχρόνου.

Με την έναρξη της επανάληψης ο Μαραντόνα «χτυπάει». Ο «pibe d’oro» γίνεται κάτοχος της μπάλας και ξεκινάει μια ατομική προσπάθεια, κινούμενος κάθετα προς την εστία του Σίλτον. Λίγα βήματα πριν μπει στην περιοχή πασάρει στον Χόρχε Βαλντάνο, κάνοντας κίνηση στον κενό χώρο. Ο Βαλντάνο δεν έχει σωστό βηματισμό και χάνει την μπάλα, ωστόσο η «στρογγυλή θεά» έλκεται μυστηριωδώς από τον «Ντιεγκίτο». Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί να απομακρύνει, αλλά η μπάλα παίρνει τροχιά προς την εστία του Σίλτον. Η φάση μοιάζει εύκολη για τον Άγγλο γκολκίπερ, αλλά ο Μαραντόνα έχει διαφορετική γνώμη. Με απίστευτο θράσος ο «Ντιεγκίτο» σηκώνεται στον αέρα, προτάσσει το αριστερό του χέρι, και στέλνει την μπάλα να αναπαυτεί στο βάθος της αγγλικής εστίας. Ακολουθούν δευτερόλεπτα αμηχανίας. Ο Μαραντόνα σπεύδει να πανηγυρίσει ρίχνοντας - με τρόπο που προδίδει ενοχή - κλεφτές ματιές προς το μέρος του Τυνήσιου διαιτητή. Ο Αλί Μπιν Νάσερ δείχνει σέντρα, οι Άγγλοι τον περικυκλώνουν ωρυόμενοι, ο «Ντιεγκίτο» περιμένει καρτερικά τους συμπαίκτες του να τον πλαισιώσουν στους πανηγυρισμούς, και εκείνοι μετά το αρχικό ξάφνιασμα τρέχουν προς το μέρος του. Οι Άγγλοι αναγκάζονται να αποδεχθούν την καταφανή αδικία, ο Γκάρι Λίνεκερ στήνει την μπάλα στην σέντρα, και το παιχνίδι ξεκινάει εκ νέου, με τα νεύρα τεντωμένα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τεταμένη.

Και κάπου εκεί ο Μαραντόνα αποφασίζει πως ήρθε η στιγμή να «αναγκάσει» τους ποδοσφαιρόφιλους να υποκλιθούν στο ταλέντο του. Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να τα καταφέρει. Η μπάλα έφτασε στα πόδια του λίγα μέτρα πριν την μεσαία γραμμή. Ο «Ντιεγκίτο» σήκωσε το βλέμμα, είδε την εστία του Σίλτον, και «λόκαρε» τον στόχο όπως ο ταύρος το κόκκινο πανί. Μόνο που σε αυτήν την «αρένα», ο ταύρος ήταν πιο εύστροφος από τον ταυρομάχο. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Ο Μαραντόνα αποφεύγει τους Μπέρντσλι και Μπούτσερ με χαρακτηριστική άνεση και εφορμά προς τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Μπούτσερ τον καταδιώκει, αλλά το μόνο που προλαβαίνει είναι να δει την πλάτη του με τον αριθμό «10». Ένα παιχνιδιάρικο «σπάσιμο» της μέσης αρκεί για να αφήσει τον Ριντ «κολλημένο» στο χορτάρι, κι ένα «τσίμπημα» της μπάλας έκανε τον Φένγουικ να απορεί για το πόσο απλό είναι τελικά το ποδόσφαιρο αν «κατέχεις το τόπι». Ο Σίλτον δεν θα μπορούσε να στερήσει το μεγαλειώδες φινάλε της προσπάθειας, και ο «Ντιεγκίτο» ολοκληρώνει μια φάση που θα γινόταν σημείο αναφοράς τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.













onsports.gr

"