H Ζέτα Μακρυπούλια δεν επαναπαύεται. Παρά την μεγάλη επιτυχία που σημειώνει τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ηθοποιίας αλλά και της παρουσίασης, ξέρει πως όλα κάποτε έχουν ένα τέλος: «έχω βγει από νωρίς σε αυτή την δουλειά και διατηρώ την αίσθηση της επικινδυνότητας και της περιστασιακότητας της. Έχω πάντα στο μυαλό μου πως απότομα θα τελειώσει ή μπορεί να τελειώσει».
Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το οποίο πέρασε δουλεύοντας και μόνο, πλέον «θέλω να δώσω χρόνο στη σχέση μου. Η ζωή δεν είναι μόνο να δουλεύουμε. Αυτό θέλω. Και γίνομαι περισσότερο επιλεκτική στις δουλειές για να έχω και προσωπικό χρόνο». Το μόνιμο άγχος της είναι με το χρόνο: «να μου φτάσει. Να προλάβω. Να προλάβω να εξελίσσομαι και προσπαθώ γι΄αυτό διαρκώς».
Όσο για το ενδεχόμενο να παντρευτούν με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη; «γάμος δεν είναι αυτό που ζω; δεν ξέρω τι διαφορά μπορεί να υπάρχει. Η τελετή; όταν ζεις με έναν άνθρωπο, μοιράζεσαι την καθημερινότητα, κάνεις κοινά σχέδια, δεν είναι γάμος; Δεν νιώθω να διαφέρει η ζωή μου πολύ απ΄αυτό. Ζω απόλυτα δεσμευμένη και νιώθω παντρεμένη». Αυτό είναι κάτι που όπως λέει στο περιοδικό «Down Town», την κάνει να νιώθει «πολύ, πάρα πολύ ευτυχισμένη».
Ωστόσο όπως λέει έχει και τις φοβίες της: «τα πάντα φοβάμαι να μην αλλάξουν. Θέλω να παραμείνουν όλα τα ίδια. Σάμπως και αυτή την αλλαγή που ζω τώρα τόσο όμορφα, δεν τη φοβήθηκα στην αρχή;» Παραδέχεται ακόμα ότι έχει εμμονές, ανασφάλειες, και πιστεύει στο μάτι! «Έχω ζαλάδες, πονοκεφάλους και μετά με ξεματιάζουν και “μαγικά”, λες γίνομαι καλά. Άλλες δεισιδαιμονίες δεν έχω. Προκαταλήψεις είχα, αλλά τις έχω ξεπεράσει! Εμμονές; Ασ’ τα! Από τα πιο απλά με την τάξη-πως θα μπουν οι πετσέτες στο μπάνιο- μέχρι συναισθηματικές εμμονές με ανθρώπους. Βεβαίως κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω “παναγιά μου, τι είναι αυτό!” Και σε κοντινό το πρόσωπο μου το πρωί δεν μ΄αρέσει και σε γενικό μου συμβαίνει να ντύνομαι και να μη μ΄αρέσει κανένα μα κανένα ρούχο πάνω μου». Όσο για τον Θεό; και σε εκείνον πιστεύει αλλά με τον τρόπο της: «πιστεύω στο θεό αλλά διαφορετικά. Δεν πάω κάθε Κυριακή στην εκκλησία και νιώθω απέραντη γαλήνη όταν δεν έχει κόσμο ο ναός. Αντιλαμβάνομαι την αγιότητα μες την απόλυτη ησυχία».
